Να αγαπάς!

Η τελευταία μέρα στη δουλειά για το έτος 2016. Ένα έτος που με ταλαιπώρησε πολύ και ας έλεγε η Άση Μπήλιου ότι το έτος τούτο θα μας έφερνε όλα τα καλά του κόσμου. Δεν πάνε να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και τα άστρα, έχω πλέον συμβιβαστεί με την τύχη μου. Και αφού έχω συμβιβαστεί και την αποδέχτηκα, την κοροϊδεύω στα μούτρα. Δεν περιμένω ούτε να φορέσω νυφικό, εξάλλου οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό, και εγώ ως γνωστόν μόνο μεγάλους έρωτες ζω, άσε που στην ηλικία μου μάλλον είναι tres banal να εμφανιστώ με νυφικό τούρτα. Δεν περιμένω ούτε ότι θα συμβεί κάτι τόσο κοσμοϊστορικό που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μου, δεν περιμένω ούτε ότι θα γίνω μάνα. Πάνε και τα νυφικά και οι άμαξες και οι πρίγκιπες. Μπορεί να αφήσω πίσω μου το νυφικό και την άμαξα, αλλά το όνειρο του πρίγκιπα δεν το αφήνω και ας μου λένε όλοι να συμβιβαστώ. Δεν θα συμβιβαστώ κύριος. Μπορεί να έπεσα, να κτύπησα, να καταφατσελώθηκα, αλλά μετά από όσα έχω περάσει δεν είμαι διατεθειμένη να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από τον πρίγκιπα. Αυτόν ντε με το άσπρο άλογο, που ανοίγει πόρτες, που σε κοιτάζει στα μάτια και βλέπεις όλο τον κόσμο σε αυτά. Αιώνια ονειροπαρμένη.

Περίμενα ότι το 2016 θα τέλιωνε με αλλαγές στη ζωή μου. Αλλά τελικά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να τελιώνει με αλλαγές μέσα μας. Και εγώ αυτό νιώθω. Έχω αλλάξει μέσα μου. Είμαι τόσο ήρεμη όσο νομίζω δεν υπήρξα ποτέ. Χαίρομαι τη ζωή μου, την οικογένεια, τους φίλους μου και νιώθω μέσα μου αγάπη. Νιώθω πως βελτιώνομαι με μικρά, σχεδόν παιδικά βήματα, αλλά κάτι είναι και αυτό.

Το έτος που μας μπαίνει, θα ζω. Θα χαίρομαι. Θα αγαπώ. Θα τολμώ. Θα ταξιδεύω με το κορμί και το μυαλό. Δε θέλω τίποτα παρά μόνο να νιώθω αγάπη και να έχουν υγεία όλοι όσοι αγαπώ. Και για σένα αγαπητέ μου το ίδιο εύχομαι. Να είσαι ευτυχισμένος και να έχεις πάντα την καρδιά (και το στομάχι) σου γεμάτα.

Υ.Γ: Λες το 2017 να είναι η χρονιά μου; Ανυπομονώ!

Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας

Δε ξέρω τι στον κόρακα συμβαίνει, αλλά όλοι οι γείτονες μου έχουν οικιακές βοηθούς. Το πρωί του Σαββάτου, τινάζουμε όλες τα χαλιά στα μπαλκόνια μας, σφουγγαρίζουμε τις βεράντες και καλημεριζόμαστε. Αυτές μάλλον μαζεύονται και πίνουν το καφεδάκι τους κάποια πρωινά που παίρνουν και το σκύλο βόλτα στην γειτονιά. Εμένα όμως δεν με έχουν καλέσει ποτέ. Και ας τις χαιρετώ κάθε πρωί φεύγοντας για τη δουλειά. Εννοείται πως ούτε οι αφεντικίνες τους έχουν ποτέ εκδηλώσει ενδιαφέρον να με γνωρίσουν καλύτερα. Με σνομπάρουν από παντού. Σκέφτομαι όταν τελιώσουμε τις δουλειές μας το επόμενο Σάββατο, να τις καλέσω για brunch. Όχι τις αφεντικίνες. Τις οικιακές βοηθούς. Με αυτές άλλωστε καλημεριζόμεθα.

Οι γείτονες του απέναντι διαμερίσματος, είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι το οποίο κάθε Σάββατο στις 8 το πρωί επισκέπτονται παιδιά, εγγόνια και σία. Έτσι έχουμε όλη η πολυκατοικία εγερτήριο. Η αδερφή της απέναντι γειτόνισσας, μένει στο τέλος του διαδρόμου του ίδιου ορόφου. Εννοείται πως οι πόρτες των διαμερισμάτων και των δύο είναι μονίμως ανοικτές τα Σαββατοκύριακα και έτσι ακούς τα εγγόνια να τρέχουν από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, τις γιαγιάδες να συνεννοούνται φωνάζοντας η μία στην άλλη και επιπλέον μυρίζει όλη η πολυκατοικία από τηγανιτά ψάρια μέχρι κεφτέδες και κοτόπουλα ψητά. Το περπάτημα δεν το έχουν μάλλον ακουστά, ούτε γνωρίζουν τι σημαίνουν οι ώρες κοινής ησυχίας. Εννοείται πως δε γνωρίζουν ούτε και για την ελληνική/κυπριακή φιλοξενία. Αφού τον κάνεις που τον κάνεις τον κεφτέ με ανοικτή την πόρτα και βρωμίζεις όλη την πολυκατοικία, ετοίμασε ένα έξτρα πιάτο και για την γειτόνισσά σου την οποία ξυπνάς από τα χαράματα.

Ο ηλικιωμένος κύριος του απέναντι διαμερίσματος, φαίνεται να μοιάζει με ένα συμπαθητικό γεροντάκι. Τις προάλλες φεύγοντας για την δουλειά στις 7.30 το πρωί τον είδα με τις πυτζάμες να περπατά με τις παντοφλίτσες του καταμεσής του δρόμου. Πριν δύο Σαββατοκύριακα, επέστρεψα από βραδυνή έξοδο και τον άκουσα να πηγαινοέρχεται στο σπίτι μιλώντας μόνος τους. Ανησύχησα. Κακολογούσε τη γυναίκα του. Ενίοτε τον ακούω να της φωνάζει. Διερωτούμαι εάν την κακοποιούσε όταν ήταν νεότερος.

Η αδερφή της απέναντι, κυρίως τα καλοκαίρια, κρεμανταλίζεται από το μπαλκόνι της, για να ελέγξει ποιος έρχεται και ποιος βγαίνει από την πολυκατοικία. Είναι σε θέση, είμαι βέβαιη, να σου πει όλα τα κουτσομπολιά της γειτονιάς. Στις αρχές, η λεγάμενη, όπως μου είπε η γειτόνισσα του κάτω διαμερίσματος,  μαγείρευε και έπαιρνε ταπεράκι στον άντρα της. Με κάνει να διερωτούμαι εάν ήθελε ανταλλάγματα. Εμένα ας πούμε γιατί δεν μου έφερε ποτές;

Με τους γείτονες του κάτω διαμερίσματος, δεν έχω πλέον πολλά πάρε δώσε. Είναι τα ξαδέρφια του λιονταριού και δεν λέει. Μικρός που είναι ο κόσμος. Το λιοντάρι πάντως δεν τον έχω πετύχει ποτές. Ευτυχώς.

Για τους από πάνω δεν έχω ιδιαίτερη άποψη. Ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα ανταλλάζουμε όταν συναντηθούμε στο ασανσέρ.

Όλοι οι γείτονες πάντως της πολυκατοικίας, έχουν δει το βρακί μου στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Το είχα απλώσει στην απλώστρα, αυτό πέταξε σαν αερόστατο και προσγειώθηκε στην είσοδο του πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Εννοείται πως δεν κατέβηκα να το πάρω. Το απαρνήθηκα! Δεν ήταν καν από τα καλά μου τα βρακιά. Κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν το βρακί της γριάς απέναντι.

Επίσης έχω την εντύπωση πως έχουν δει όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας, τον "εσωτερικό" μου κόσμο. Μία φορά το καλοκαίρι, πολύ αργά το βράδυ, ασούτιενη, με ένα σορτσάκι που μετά βίας έκρυβε τον πισινό μου, με το μαλλί αφάνα, γέριμη και καταϊδρωμένη (αλλά αυτό ήταν το λιγότερο) κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας να αφήσω τα σκουπίδια. Ήμουν πολύ βιαστική. Δεν έπρεπε επουδενί να με δει κανείς σε αυτή την κατάσταση. Και όμως με είδε όλη η γειτονιά. Εκείνη την ώρα έτυχε να επιστρέφουν οι γείτονες του κάτω διαμερίσματος, με την μικρή τους κόρη από βραδυνή έξοδο. Εκείνη την ώρα επέστρεφε και ο γείτονας του πάνω διαμερίσματος με την σύζυγό του και εκείνη την ώρα έμπαιναν στην πολυκατοικία φίλοι της γειτόνισσας του πάνω διαμερίσματος. Και όλοι είχαν όρεξη για κουβέντα. Εγώ είχα διπλώσει τα χέρια στο στήθος αφού πρώτα είχα κατεβάσει το σορτσάκι που όσο και να το τραβούσα δεν μάκραινε, και ευελπιστούσα ότι όλα τα βλέμματα θα έπεφταν στην κόρη του γείτονα. Είμαι βέβαιη όμως πως όλοι είδαν τον "εσωτερικό" μου κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο που είμαι ελεύθερη! Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας. Δηλαδή, όταν πρόκειται να παντρευτείς, ρώτα τους γείτονές της. Και προφανώς οι γείτονες ερωτήθηκαν και αποφάνθηκαν από τον τρόπο ενδυμασίας μου ότι δεν είμαι η καλύτερη επιλογή. Και άμαν σου βγει το όνομα άντε να το περισώσεις!

Κρίμα μπαλαρίνα!

Πολύ πριν θελήσω να γίνω παρουσιάστρια ειδήσεων, κάπου εκεί στα δέκα, ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Όταν κατάλαβα ότι να είσαι παρουσιάστρια ειδήσεων δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο (νόου οφένς κ. Κενεβέζου μου), επανήλθε το όνειρο της μπαλαρίνας. Το ότι βέβαια δεν παρακολουθούσα μαθήματα μπαλέτου ήταν άνευ σημασίας. Τα μεσημέρια των Σαββατοκύριακων, όταν οι γονείς μου έπαιρναν την σιέστα τους  (έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον) με την πόρτα κλειδωμένη, στοίβαζα όλα τα έπιπλα του σαλονιού σε μια γωνιά και έκανα τα σπαγγάτα μου στον αέρα, τις υποτιθέμενες πιρουέτες μου και γενικώς επιδιδόμουν σε χορευτικές κινήσεις σαν μία κανονική πρίμα μπαλαρίνα. Βεβαίως ντυνόμουν και ως μία, γιατί το άουτφιτ είναι το ήμισυ του παντός.

 Μαθήματα μπαλέτου έκανα ελάχιστα στα δέκα μου, με μία στριμμένη δασκάλα που μου κατέστρεψε το όνειρο. Έκτοτε μου έμεινε απωθημένο. Βεβαίως, και να παραστώ στα όσκαρ με υπερπαργωγή τουαλέτα είναι απωθημένο. Υπάρχουν, όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ μου, απωθημένα και απωθημένα. Κάποια είναι πέρα για πέρα υλοποιήσιμα. Όπως για παράδειγμα να γίνω μία πρίμα μπαλαρίνα. Μπορεί να είμαι 35 χρονών, να έπιασα δηλαδή την κατηφόρα των σαράντα, μπορεί κάποιες φορές να μένω στο κρεβάτι από λουμπάγκο, αλλά εάν έχω ελπίδες ακόμη, έστω και τώρα, να υποστηρίξω το κορμάκι με την τουτού και το καλτσόν, δεν θα εγκαταλείψω το όνειρο.

Εδώ και τρεις μήνες κάνω μπαλέτο. Ναι αγαπητέ μου. Είμαι μπαλαρίνα. Και μην ακούσω κουβέντα. Κάνω μπαλέτο άρα είμαι μπαλαρίνα. Του χρόνου θα ανεβάσουμε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Θα σε καλέσω. Να έρθεις με την ανθοδέσμη ανα χείρας και εκεί στην σκηνή, εκεί όπου όλο χάρη θα υποκλίνομαι στο κοινό μου, θέλω να έρθεις να με συγχαρείς. Γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα να κάνεις σπαγγάτα στα 35 σου, δεν είναι εύκολο να κάνεις πιρουέτες χωρίς να πέφτεις στο πάτωμα και γενικώς δεν είναι εύκολο τελοσπάντων να είσαι μπαλαρίνα. Μπορεί να μην κατέκτησα πλήρως το όνειρο, μπορεί να μην καταλήξω ποτέ στα μπαλέτα Μπολσόι αλλά σημασία έχει που είμαι πλέον μπαλαρίνα. Σημασία έχει που νιώθω καρδιά μου να φτερουγίζει σε κάθε μάθημα μπαλέτου. Ακόμη δεν έχω φορέσει το κορμάκι με το καλτσόν, δεν αρμόζει και στην ηλικία μου βέβαια, πόσο μάλλον στον κρεμασμένο κώλο μου, αλλά μόλις αυτός (ο κώλος) γίνει σφριγηλός, μπορεί να με δεις να περπατώ καταμεσής και της Μακαρίου.

Εντομεταξύ στα μαθήματα του μπαλέτου κάθε φορά που με βλέπω στον καθρέφτη μου θυμιζω αυτό:

Μία δηλαδή κρίμα μπαλαρίνα!