Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Η ευτυχία δεν κρατάει για πάντα


Με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου τις τελευταίες μέρες θα έλεγε κανείς ότι ή στραβός ειναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω! Και επειδή ο γιαλός είναι βέβαιο οτι δεν είναι στραβός, δια της ατόπου απαγωγής μας μένει, οτι αρμενίζω στραβά. Αφού επέστρεψα από τις διακοπές ανανεωμένη, σίγουρη οτι η ευτυχία μου θα κρατήσει για πάντα, αισιόδοξη ότι μόνο τα καλύτερα με περιμένουν, εξάλλου το είχε πει και η Άση Μπήλιου ότι φέτος είναι η χρονιά μου, ήρθε η κεραμίδα και με βρήκε πάλι στο κεφάλι! Έχω φάει τόσες κεραμίδες τα τελευταία δύο χρόνια που θα περίμενε κανείς οτι τουλάχιστον θα είχα εφοδιαστεί αν μη τι άλλο, με ένα καλό κράνος. Αλλά απεναντίας, ούτε κράνος πήρα, ούτε αποφάσεις για να γλυτώσω την κεφάλα μου. Θέλω να μου πεις, ποια άλλη, με σώας τα φρένας, θα δεχόταν όσα δέχομαι εγώ! Βρίσιμο απο την μάνα του, κρύψιμο απο τους φίλους και γνωστούς, μυστικές συναντήσεις (πριν σπεύσεις να τον δικαιολογήσεις, αν είχες τέτοια πρόθεση, να σου ξεκαθαρίσω ότι μιλάμε για άντρα 35 χρονών, και πριν σπεύσεις να ρωτήσεις, να σου ξεκαθαρίσω επίσης οτι μιλάμε για άντρα 35 χρονών οικονομικά ανεξάρτητο ο οποίος διαμένει στα εξωτερικά). Ποια άλλη θα δεχόταν να πηγαίνει σε γάμους ασυνόδευτος με τον κολλητό του, για τον οποίο γνωρίζει ότι κάνει άσωτο βίο; Ποια άλλη θα δεχόταν να ζει σαν παλλακίδα, και να δέχεται όσα δέχομαι εγω; Ξέρω τι θα μου πεις. Καμία με σώας τα φρένας! Γίνεται αγαπητέ μου, εγώ μια γυναίκα με μπρίο και ταμπεραμέντο, μία γυναίκα ηφαίστειο, φωτιά και λάβα, μπουκιά και συγχώριο να ανέχομαι τέτοιους εξευτελισμούς; Είπαμε τα κάνω όλα για τον έρωτα αλλά αν αυτός ο έρωτας δεν έχει εκτιμήσει το τι εστι διαμάντι (για αυτό και εξάλλου δεν έχει δώσει το διαμάντι) πολύ φοβάμαι ότι ούτε θα εκτιμήσει το διαμάντι (εμένα δηλαδή), πόσο μάλλον να το δώσει. Με αυτά και με αυτά, πάει και η ευτυχία που θα κρατήσει για πάντα, πάει και η αισιοδοξία! Διαψεύστηκε πανηγυρικά για ακόμη μία φορα η Άση Μπήλιου! Και δεν έμεινε πολύς καιρός για να επιβεβαιωθούν οι αστρολογικές της προβλέψεις! Και αν ο φετινός χρόνος ήταν ο καλός μου, δε θέλω να ξέρω πως θα είναι ένας αστρολογικά θεωρητικά άσχημος χρόνος! Υ.Γ: τα κείμενα γράφονται στο κινητό, με παραγράφους, οι οποίες δε ξέρω δια ποιο λόγο δεν εμφανίζονται!

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Στην πυρά με τις ξενέρωτες!


Αν με πιάσεις από την μύτη θα σκάσω! Είπαμε να το παίξω κουλ και άνετη αλλά εχει και η αντοχή μου τα όριά της! Τρίτο βράδυ στο ιταλικό νησί και έχει ο αμόρε μίο τα γενέθλια του! Βάζουμε που λες τα ωραία μας, αυτός τα πουκαμισάκια του (πιο ωραίος και από Ιταλό, ναι μην το γελάς καθόλου), εγω τα φορέματα μου (πιο ωραια και απο την Σοφία Λόρεν στα νιάτα της και ας ήταν το μαλλί αφάνα -μην ακούσω κακεντρεχή σχόλια) και ξεκινάμε για την πόλη! Τόσο χαρούμενη ήμουν που θα έβγαζα φτερά να πετάξω! Μην σώσω και χαρώ η γυναίκα, αμέσως θα συμβεί κάτι να μου το χαλάσει! Φτάνουμε που λες στο εστιατόριο, στην κορυφή του λόφου! Η θέα της πόλης πιάτο μπροστά μας! Ο αμόρε να με λούζει στα γλυκόλογα και να εξηρει την ομορφιά μου (στα λεγα εγω οτι ημουν καλυτερη από την Λόρεν, έσπευσες να κοροιδέψεις)! Δεν πρόλαβα να χαρώ τσουπ έρχεται ένα ζευγάρι. Ρώσοι ήταν; Πολωνοί ήταν; Θα σε γελάσω! Καμία σημασία δεν έχει εξάλλου! Και ξεκινά αυτος με την απαίσια γλώσσα να μιλάει και αυτή να τον χαϊδεύει στο μάγουλο! Σημασία δεν έδωσα ιδιαίτερη! Είχε εξάλλου και μένα ο αμόρε τα γενέθλια του! Ξαφνικά βλεπω αυτή να σηκώνεται, αυτόν να την παίρνει αγκαλία με δακρυσμένα μάτια, βλεπω το τριαντάφυλλο παρατημένο στο τραπέζι! Κατάλαβες αγαπημένε αναγνώστη τι έγινε; Έπεσε πρόταση γαμου! Όχι στο δικό μου τραπέζι! Στο διπλανό! Από εκεί και πέρα ότι και να ελεγε ο αμόρε (που πλέον δεν ηταν ο καλυτερος αμόρε, ο διπλανός αμόρε του εβαλε τα γυαλιά) ήταν άνευ σημασίας και ουσίας! Τι θεα της πόλης και ρομαντζάδες μου τσαμπουνάς οταν η άλλη δίπλα φορούσε μονόπετρο! Αυτός το επόμενο μισάωρο σκούπιζε τα δάκρυα απο συγκίνηση (και αυτή δεν έμοιαζε καν της Λόρεν, ναι για τόση αδικία μιλάμε!) και αυτή συνέχισε να τρώει σαν βόδι. Για να καταλάβεις, αυτή δεν πήρε καν ένα τηλεφωνο καπου να το ανακοινώσει, δεν έστειλε καν ένα μήνυμα! Απλά συνέχισε να τρώει (και πρώτο και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο πιάτο) και που και που έριχνε και μια ματια στο μονόπετρο που λαμπύριζε στο δάκτυλο της. Μα πες μου, δεν ειναι αυτό αδικία; Να έπαιρνα εγώ μονόπετρο, μόνο της βασίλισσας Ελίζαμπεθ δε θα έστελνα μήνυμα! Με τούτα και με τα άλλα, προσποιήθηκα πως ξεπέρασα την μούντζα που μου εδωσε η ζωή (για την ακρίβεια ο αμόρε της διπλανής) και απόλαυσα το φαγητό. Αν μη τι άλλο εμας μας έφεραν και μας κέρασαν τιραμισού! Και τι ειναι το μονόπετρο μπροστα στο τιραμισού; Τίποτα! Το δράμα μου βεβαίως δεν ολοκληρώθηκε τόσο εύκολα. Το ίδιο βράδυ και για όλα τα υπόλοιπα βράδια που ακολούθησαν μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές είχαμε γάμους στην πισίνα του ξενοδοχείου η οποία βρισκόταν ακριβώς κάτω απο το δωμάτιο μας. Και έτσι είχα κάθε βράδυ τις νύφες να ανεμίζουν τα νυφικά τους ακριβώς κάτω απο την μύτη μου, να μου το παίζουν όμορφες (και όλοι ξερουμε πόσο άσχημες ειναι οι Ιταλίδες) και να χορεύουν μέχρι το ξημέρωμα! Και είχα και τον άλλο να σφυρίζει αδιάφορα! Έιπαμε να το παίξουμε άνετες αλλά μην μου τρίβεις τα μονόπετρα και τις νύφες στα μούτρα! Στην πυρά όλα τα μονόπετρα! Να καούν τα νυφικά!