Να αγαπάς!

Η τελευταία μέρα στη δουλειά για το έτος 2016. Ένα έτος που με ταλαιπώρησε πολύ και ας έλεγε η Άση Μπήλιου ότι το έτος τούτο θα μας έφερνε όλα τα καλά του κόσμου. Δεν πάνε να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και τα άστρα, έχω πλέον συμβιβαστεί με την τύχη μου. Και αφού έχω συμβιβαστεί και την αποδέχτηκα, την κοροϊδεύω στα μούτρα. Δεν περιμένω ούτε να φορέσω νυφικό, εξάλλου οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό, και εγώ ως γνωστόν μόνο μεγάλους έρωτες ζω, άσε που στην ηλικία μου μάλλον είναι tres banal να εμφανιστώ με νυφικό τούρτα. Δεν περιμένω ούτε ότι θα συμβεί κάτι τόσο κοσμοϊστορικό που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μου, δεν περιμένω ούτε ότι θα γίνω μάνα. Πάνε και τα νυφικά και οι άμαξες και οι πρίγκιπες. Μπορεί να αφήσω πίσω μου το νυφικό και την άμαξα, αλλά το όνειρο του πρίγκιπα δεν το αφήνω και ας μου λένε όλοι να συμβιβαστώ. Δεν θα συμβιβαστώ κύριος. Μπορεί να έπεσα, να κτύπησα, να καταφατσελώθηκα, αλλά μετά από όσα έχω περάσει δεν είμαι διατεθειμένη να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από τον πρίγκιπα. Αυτόν ντε με το άσπρο άλογο, που ανοίγει πόρτες, που σε κοιτάζει στα μάτια και βλέπεις όλο τον κόσμο σε αυτά. Αιώνια ονειροπαρμένη.

Περίμενα ότι το 2016 θα τέλιωνε με αλλαγές στη ζωή μου. Αλλά τελικά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να τελιώνει με αλλαγές μέσα μας. Και εγώ αυτό νιώθω. Έχω αλλάξει μέσα μου. Είμαι τόσο ήρεμη όσο νομίζω δεν υπήρξα ποτέ. Χαίρομαι τη ζωή μου, την οικογένεια, τους φίλους μου και νιώθω μέσα μου αγάπη. Νιώθω πως βελτιώνομαι με μικρά, σχεδόν παιδικά βήματα, αλλά κάτι είναι και αυτό.

Το έτος που μας μπαίνει, θα ζω. Θα χαίρομαι. Θα αγαπώ. Θα τολμώ. Θα ταξιδεύω με το κορμί και το μυαλό. Δε θέλω τίποτα παρά μόνο να νιώθω αγάπη και να έχουν υγεία όλοι όσοι αγαπώ. Και για σένα αγαπητέ μου το ίδιο εύχομαι. Να είσαι ευτυχισμένος και να έχεις πάντα την καρδιά (και το στομάχι) σου γεμάτα.

Υ.Γ: Λες το 2017 να είναι η χρονιά μου; Ανυπομονώ!

Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας

Δε ξέρω τι στον κόρακα συμβαίνει, αλλά όλοι οι γείτονες μου έχουν οικιακές βοηθούς. Το πρωί του Σαββάτου, τινάζουμε όλες τα χαλιά στα μπαλκόνια μας, σφουγγαρίζουμε τις βεράντες και καλημεριζόμαστε. Αυτές μάλλον μαζεύονται και πίνουν το καφεδάκι τους κάποια πρωινά που παίρνουν και το σκύλο βόλτα στην γειτονιά. Εμένα όμως δεν με έχουν καλέσει ποτέ. Και ας τις χαιρετώ κάθε πρωί φεύγοντας για τη δουλειά. Εννοείται πως ούτε οι αφεντικίνες τους έχουν ποτέ εκδηλώσει ενδιαφέρον να με γνωρίσουν καλύτερα. Με σνομπάρουν από παντού. Σκέφτομαι όταν τελιώσουμε τις δουλειές μας το επόμενο Σάββατο, να τις καλέσω για brunch. Όχι τις αφεντικίνες. Τις οικιακές βοηθούς. Με αυτές άλλωστε καλημεριζόμεθα.

Οι γείτονες του απέναντι διαμερίσματος, είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι το οποίο κάθε Σάββατο στις 8 το πρωί επισκέπτονται παιδιά, εγγόνια και σία. Έτσι έχουμε όλη η πολυκατοικία εγερτήριο. Η αδερφή της απέναντι γειτόνισσας, μένει στο τέλος του διαδρόμου του ίδιου ορόφου. Εννοείται πως οι πόρτες των διαμερισμάτων και των δύο είναι μονίμως ανοικτές τα Σαββατοκύριακα και έτσι ακούς τα εγγόνια να τρέχουν από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, τις γιαγιάδες να συνεννοούνται φωνάζοντας η μία στην άλλη και επιπλέον μυρίζει όλη η πολυκατοικία από τηγανιτά ψάρια μέχρι κεφτέδες και κοτόπουλα ψητά. Το περπάτημα δεν το έχουν μάλλον ακουστά, ούτε γνωρίζουν τι σημαίνουν οι ώρες κοινής ησυχίας. Εννοείται πως δε γνωρίζουν ούτε και για την ελληνική/κυπριακή φιλοξενία. Αφού τον κάνεις που τον κάνεις τον κεφτέ με ανοικτή την πόρτα και βρωμίζεις όλη την πολυκατοικία, ετοίμασε ένα έξτρα πιάτο και για την γειτόνισσά σου την οποία ξυπνάς από τα χαράματα.

Ο ηλικιωμένος κύριος του απέναντι διαμερίσματος, φαίνεται να μοιάζει με ένα συμπαθητικό γεροντάκι. Τις προάλλες φεύγοντας για την δουλειά στις 7.30 το πρωί τον είδα με τις πυτζάμες να περπατά με τις παντοφλίτσες του καταμεσής του δρόμου. Πριν δύο Σαββατοκύριακα, επέστρεψα από βραδυνή έξοδο και τον άκουσα να πηγαινοέρχεται στο σπίτι μιλώντας μόνος τους. Ανησύχησα. Κακολογούσε τη γυναίκα του. Ενίοτε τον ακούω να της φωνάζει. Διερωτούμαι εάν την κακοποιούσε όταν ήταν νεότερος.

Η αδερφή της απέναντι, κυρίως τα καλοκαίρια, κρεμανταλίζεται από το μπαλκόνι της, για να ελέγξει ποιος έρχεται και ποιος βγαίνει από την πολυκατοικία. Είναι σε θέση, είμαι βέβαιη, να σου πει όλα τα κουτσομπολιά της γειτονιάς. Στις αρχές, η λεγάμενη, όπως μου είπε η γειτόνισσα του κάτω διαμερίσματος,  μαγείρευε και έπαιρνε ταπεράκι στον άντρα της. Με κάνει να διερωτούμαι εάν ήθελε ανταλλάγματα. Εμένα ας πούμε γιατί δεν μου έφερε ποτές;

Με τους γείτονες του κάτω διαμερίσματος, δεν έχω πλέον πολλά πάρε δώσε. Είναι τα ξαδέρφια του λιονταριού και δεν λέει. Μικρός που είναι ο κόσμος. Το λιοντάρι πάντως δεν τον έχω πετύχει ποτές. Ευτυχώς.

Για τους από πάνω δεν έχω ιδιαίτερη άποψη. Ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα ανταλλάζουμε όταν συναντηθούμε στο ασανσέρ.

Όλοι οι γείτονες πάντως της πολυκατοικίας, έχουν δει το βρακί μου στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Το είχα απλώσει στην απλώστρα, αυτό πέταξε σαν αερόστατο και προσγειώθηκε στην είσοδο του πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Εννοείται πως δεν κατέβηκα να το πάρω. Το απαρνήθηκα! Δεν ήταν καν από τα καλά μου τα βρακιά. Κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν το βρακί της γριάς απέναντι.

Επίσης έχω την εντύπωση πως έχουν δει όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας, τον "εσωτερικό" μου κόσμο. Μία φορά το καλοκαίρι, πολύ αργά το βράδυ, ασούτιενη, με ένα σορτσάκι που μετά βίας έκρυβε τον πισινό μου, με το μαλλί αφάνα, γέριμη και καταϊδρωμένη (αλλά αυτό ήταν το λιγότερο) κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας να αφήσω τα σκουπίδια. Ήμουν πολύ βιαστική. Δεν έπρεπε επουδενί να με δει κανείς σε αυτή την κατάσταση. Και όμως με είδε όλη η γειτονιά. Εκείνη την ώρα έτυχε να επιστρέφουν οι γείτονες του κάτω διαμερίσματος, με την μικρή τους κόρη από βραδυνή έξοδο. Εκείνη την ώρα επέστρεφε και ο γείτονας του πάνω διαμερίσματος με την σύζυγό του και εκείνη την ώρα έμπαιναν στην πολυκατοικία φίλοι της γειτόνισσας του πάνω διαμερίσματος. Και όλοι είχαν όρεξη για κουβέντα. Εγώ είχα διπλώσει τα χέρια στο στήθος αφού πρώτα είχα κατεβάσει το σορτσάκι που όσο και να το τραβούσα δεν μάκραινε, και ευελπιστούσα ότι όλα τα βλέμματα θα έπεφταν στην κόρη του γείτονα. Είμαι βέβαιη όμως πως όλοι είδαν τον "εσωτερικό" μου κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο που είμαι ελεύθερη! Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας. Δηλαδή, όταν πρόκειται να παντρευτείς, ρώτα τους γείτονές της. Και προφανώς οι γείτονες ερωτήθηκαν και αποφάνθηκαν από τον τρόπο ενδυμασίας μου ότι δεν είμαι η καλύτερη επιλογή. Και άμαν σου βγει το όνομα άντε να το περισώσεις!

Κρίμα μπαλαρίνα!

Πολύ πριν θελήσω να γίνω παρουσιάστρια ειδήσεων, κάπου εκεί στα δέκα, ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Όταν κατάλαβα ότι να είσαι παρουσιάστρια ειδήσεων δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο (νόου οφένς κ. Κενεβέζου μου), επανήλθε το όνειρο της μπαλαρίνας. Το ότι βέβαια δεν παρακολουθούσα μαθήματα μπαλέτου ήταν άνευ σημασίας. Τα μεσημέρια των Σαββατοκύριακων, όταν οι γονείς μου έπαιρναν την σιέστα τους  (έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον) με την πόρτα κλειδωμένη, στοίβαζα όλα τα έπιπλα του σαλονιού σε μια γωνιά και έκανα τα σπαγγάτα μου στον αέρα, τις υποτιθέμενες πιρουέτες μου και γενικώς επιδιδόμουν σε χορευτικές κινήσεις σαν μία κανονική πρίμα μπαλαρίνα. Βεβαίως ντυνόμουν και ως μία, γιατί το άουτφιτ είναι το ήμισυ του παντός.

 Μαθήματα μπαλέτου έκανα ελάχιστα στα δέκα μου, με μία στριμμένη δασκάλα που μου κατέστρεψε το όνειρο. Έκτοτε μου έμεινε απωθημένο. Βεβαίως, και να παραστώ στα όσκαρ με υπερπαργωγή τουαλέτα είναι απωθημένο. Υπάρχουν, όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ μου, απωθημένα και απωθημένα. Κάποια είναι πέρα για πέρα υλοποιήσιμα. Όπως για παράδειγμα να γίνω μία πρίμα μπαλαρίνα. Μπορεί να είμαι 35 χρονών, να έπιασα δηλαδή την κατηφόρα των σαράντα, μπορεί κάποιες φορές να μένω στο κρεβάτι από λουμπάγκο, αλλά εάν έχω ελπίδες ακόμη, έστω και τώρα, να υποστηρίξω το κορμάκι με την τουτού και το καλτσόν, δεν θα εγκαταλείψω το όνειρο.

Εδώ και τρεις μήνες κάνω μπαλέτο. Ναι αγαπητέ μου. Είμαι μπαλαρίνα. Και μην ακούσω κουβέντα. Κάνω μπαλέτο άρα είμαι μπαλαρίνα. Του χρόνου θα ανεβάσουμε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Θα σε καλέσω. Να έρθεις με την ανθοδέσμη ανα χείρας και εκεί στην σκηνή, εκεί όπου όλο χάρη θα υποκλίνομαι στο κοινό μου, θέλω να έρθεις να με συγχαρείς. Γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα να κάνεις σπαγγάτα στα 35 σου, δεν είναι εύκολο να κάνεις πιρουέτες χωρίς να πέφτεις στο πάτωμα και γενικώς δεν είναι εύκολο τελοσπάντων να είσαι μπαλαρίνα. Μπορεί να μην κατέκτησα πλήρως το όνειρο, μπορεί να μην καταλήξω ποτέ στα μπαλέτα Μπολσόι αλλά σημασία έχει που είμαι πλέον μπαλαρίνα. Σημασία έχει που νιώθω καρδιά μου να φτερουγίζει σε κάθε μάθημα μπαλέτου. Ακόμη δεν έχω φορέσει το κορμάκι με το καλτσόν, δεν αρμόζει και στην ηλικία μου βέβαια, πόσο μάλλον στον κρεμασμένο κώλο μου, αλλά μόλις αυτός (ο κώλος) γίνει σφριγηλός, μπορεί να με δεις να περπατώ καταμεσής και της Μακαρίου.

Εντομεταξύ στα μαθήματα του μπαλέτου κάθε φορά που με βλέπω στον καθρέφτη μου θυμιζω αυτό:

Μία δηλαδή κρίμα μπαλαρίνα!

#MeBeforeYou

Όταν ήρθε στο σινεμά αυτή η ταινία, ήθελα πολύ να την δω. Μετά έμαθα ότι το τέλος δεν είναι ευχάριστο και την προσπέρασα. Για να καταλάβεις ούτε το trailer δεν είδα. Στριφογυρνούσε όμως στο μυαλό μου συνέχεια. Θέλω ή δε θέλω τελικά να την δω; Ψες είπα, ας πάει το παλιάμπελο, ας ρίξουμε το κλαματάκι μας Σαββατοβραδιάτικα και την είδα. Η ταινία είναι σχεδόν εθιστική. Παρόλο που δεν έχω κλαψει πότε ξανά τόσο πολύ σε μία ταινία, εντούτοις θα την ξανάβλεπα. Για να δω πάλι το βλέμμα του όταν την κοιτάζει, για να δω το χαμόγελό της όταν τον κοιτάζει, για να δω ξανά την σκηνή που χορεύουν στον γάμο της πρώην του, αυτός στο καροτσάκι και αυτή στα γόνατά του. Για να πλαντάξω ξανά στο κλάμα στη σκηνή που της ανακοινώνει την απόφασή του για ευθανασία. Να καταλάβεις αγαπητέ/ή μου, τόσο πολύ με επηρέασε αυτή η ταινιά, που σχεδόν μία μέρα μετά, εξακολουθώ να νιώθω μέσα μου θλίψη. Λες και ότι έγινε στην ταινία, συνέβηκε σε μένα. Ήθελα το τέλος να είναι διαφορετικό. Ήθελα αυτός για χάρη του έρωτα να αλλάξει την απόφασή του. Γιατί μου αρέσει οι ταινίες να έχουν ευχάριστο τέλος, και δεν θέλω το τέλος τους ούτε να με προβληματίζει ούτε να με θλίβει. Ναι είμαι τόσο πεζή. Και στη ζωή εξάλλου αυτό θέλω. Μπορεί να είμαι τόσο πεζή ή τόσο αθεράπευτα ρομαντική. Άσε με τώρα λίγο να πολυλογίσω γιατί μετά το ψεσινό βαλάντωμα το έχω ανάγκη. Είναι πολύ κρίμα που αυτός αποφάσισε τελικά να προχωρήσει με την ευθανασία. Σκέφτομαι εάν θα επέλεγα το ίδιο. Ένας δυνατός έρωτας σε αλλάζει. Πως επιλέγεις να μην τον ζήσεις; Τις φορές που αγάπησα πολύ, και δεν ειναι πολλές, περνούσε από το μυαλό μου η σκέψη εάν συνέβαινε ένα γεγονός μη αναστρέψιμο στον άλλο, εάν θα είχα την δυναμη να έμενα. Η απάντηση ερχόταν σχεδόν αυτόματα. Δεν θα είχα την δύναμη να έφευγα, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς την παρουσία του. Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ/ή μου, ταυτίστηκα πλήρως με την Κλαρκ. Που βρίσκεις την ψυχική δύναμη να είσαι δίπλα στον άνθρωπο που σε έκανε να αλλάξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ζωή, την στιγμή που βάζει συνειδητά τέρμα στη ζωή του; Είμαι ένα χάλι μαύρο. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ ενώπιον τέτοιων ψευτοδιλημμάτων, όπως "Να δω αυτή την ταινία που θα με κάνει να πλαντάξω στο κλάμα ή να δω το Sex and the City 2;", θύμισε με τι έπαθα στο "Me before you". Πολύ ωραία ταινία, ίσως από τις ωραιότερες που έχω δει, αλλά εντάξει, μου χάλασε όλη τη διάθεση του Σαββατοκύριακου που είχε ξεκινήσει τόσο όμορφα. ΥΓ: Ούτε ο Θοδωρής Κουτσογιανόπουλος να ήμουν. Τέτοιες κριτικές ταινιών και τέτοιες βαθυστόχαστες αναλύσεις σπανίζουν. Εύγε μου!

Θα γινω καλυτερη!

Ρίχνω απίστευτο βρισίδι στο δρομο. Γελω μονη μου με τις βρισιές που ρίχνω. Μετα νιωθω ασχημα. Γεροτσουρα, μουλε, στραομουτσουνε, ηλιθια, κατσέλα, γαρε ειναι μονο μερικα απο τα ευγενικά επίθετα που χρησιμοποιώ. Το παράδοξο ειναι, πως οτι μου κανουν στο δρομο, κανω τα ιδια, χειροτερα και πιθανον στο πολλαπλάσιο. Δεν ειμαι αυτο που λεμε ευγενική οδηγός. Δε θα σε αφησω να μου παρεις την σειρα, δε θα σε αφησω να στρίψεις, δε θα σταματησω για να σε διευκολύνω. Εκτος και αν βρω ενα γαρο μπροστα μου που δεν με άφησε να του παρω τη σειρα, δε με άφησε να στριψω και δεν σταμάτησε για να με διευκολύνει. Τοτε με πιάνουν οι καλοσύνες μου, στα πλαίσια του νιωθω άσχημα για το βρισίδι που του έριξα. Αντιλαμβάνομαι το προβλημα μου. Ειμαι η προσωποποίηση της νευρικής οδηγού, της σσιασσουρας, αυτής που παντα βιάζεται ακομη και οταν δεν βιάζεται. Μούντζες, βρισίδια και δέκατα ειναι μερος της καθημερινότητας μου στο δρομο. Πρεπει οπωσδήποτε να με διορθώσω. Σημερα έβγαλα δείκτη για να αλλαξω λωρίδα. Πισω μου, ενας με μπλε αυτοκινητο, πίστευα οτι μου ειχε αφησει χωρο. Και εκει που ξεκινησα την αλλαγη λωρίδας, ο ακατανόμαστος, κόλλησε την μουτσούνα του αυτοκινήτου του στο δεξί κωλομερι του αυτοκινήτου μου. "Αφήσμε γιε μου" φωναξα! Πολλα χωριάτικο, το ξερω. Γιε μου ημισς! Αλλη φορα θα λεω "αφησμε κύριος". Και τι μου απαντα ο χωρκατος. "Όι δε θα σε αφησω"! Όι η κεφαλή σου ανώι ηθελα να του φωνάξω! Ο χωρκατος. Μα νευρίασα πολλα. Και πληγώθηκα. Ξεκινησαν τα ματια μου να τρεχουν. Δεν ειμαι φυσιολογική το ξερω. Αποφασισα οτι θα αλλαξω την οδηγική μου συμπεριφορά σου δρομο. Θα σας αφηνω ολους να μπαίνετε μπροστα μου γιατι δε θελω να σας πληγώνω. Θα γινω η καλυτερη σωφεραντζα της υφηλίου. Αν καμια φορα ενα γκρι ford σε αφησει να μπεις μπροστα του, εγω θα ειμαι η οδηγός. Να με χαιρετισεις. Νιωθω καλη οταν αφησω τον αλλο να μπει μπροστα μου και μου δειξει την χεράκλα του. Θα μπορουσε να ειναι η μούντζα που ρίχνω εγω συνηθως, αλλα δεν ειναι. Ειναι ευχαριστήρια χαιρετουρα. Και με κανει να νιωθω πολυ καλη! Σχεδον νιωθω ευτυχισμενη! Ετσι τοσο απλα!

Όλα φόρα παρτίδα!

Το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο το πέρασα με τον αμόρε μίο σε ενα θέρετρο με σπα και μα σε μια μικρη πόλη στας κεντρικάς Ευρώπας! Το θέρετρο βρισκόταν στις ακτές μιας λίμνης και είχε θερμαινόμενες πισίνες με θέα την λίμνη, σάουνες, πισίνες με τόσο θαλασσινό νερό που νόμιζες πως βρισκόσουν στη νεκρά θάλασσα, σολάριουμ και τα συναφη! Για να μπεις στους χώρους των σπα περνούσες απο το χώρο των αποδυτηρίων (ξεχωριστά αποδυτήρια για γυναίκες και άντρες)! Και επισημαίνω οτι τα αποδυτήρια ήταν ξεχωριστά γιατι βγαίνοντας απο τον χωρο των αποδυτηρίων έμπαινες στον χώρο όπου όλοι και όλες κυκλοφορούσαν γυμνοί και γυμνές σαν τον Αδάμ και την Εύα χωρίς το φύλλο συκής! Που με κάνει να διερωτουμαι γιατί τα αποδυτήρια επρεπε να ειναι ξεχωριστά! Αντρικά πουλιά αμολημενα να πηγαίνουν πέρα δώθε, ξυρισμένα και αξύριστα, μικρά και μεγάλα (κυρίως μικρά), βυζια κρεμασμένα και στητά , οπίσθια χαλαρά, με κυτταρίτιδα, γυμνασμένα (κυριως κρεμασμένα και ρυτιδωμενα). Ολα μαζι αμολημενα στον ιδιο χωρο. Στην πισίνα με το θαλασσινό νερο μπορουσες να μπεις μονο γυμνός. Μην με ρωτήσεις γιατι, δεν το αντιλαμβάνομαι. Μην με ρωτήσεις επισης γιατι ηταν ολοι τοσο άνετοι να σκύβουν μπροστα σου, να τεντώνονται, να κάθονται και να ξαπλώνουν με ανοικτά τα ποδια. Στην σάουνα, στις πισίνας, στους διαδρόμους εβλεπες πουλιά να ανεμίζουν και δεν ήξερες που να κοιτάξεις! Αν κοιτούσες κατω κινδυνευες να κουτουλήσεις στην κολώνα, αν κοιτούσες λιγο πιο πανω κοιτούσες το πουλί του αλλουνου, αν κοίταζες λιγο πιο πανω επεφτες στα βυζιά! Και καλά πας για να χαλαρώσεις, αλλα πως να χαλαρώσεις οταν η έγνοια σου ειναι να κρατας την πετσέτα σου σφικτά μην πεσει κατω και δουν και οι αλλοι το δικο σου πουλί και σοκαριστούν! Μα δηλαδή η καταστασης είχε ξεφύγει! Η αλλη εντελως τσιτσίδι στέκονταν μπροστα στον ντυμένο υπάλληλο του ξενοδοχείου και τον ειχε πιάσει στην κουβεντα! Μα ειναι αυτα φυσιολογικά πραματα; Στη σάουνα δε, με τις πετσετουλες μας εμεις βεβαια σφικτοτυλιγμένοι, η αλλη ακριβως απο πανω μου γυμνή με τα ποδια ανοικτά, γύρισα και εγω πισω και τα μουτρα μου έπεσαν ακριβως μεσα στο πραμα της! Ντροπής πραματα! Σοκαριστικό ή μηπως εγώ ειμαι η πουριτανη; Κατα τα αλλα το βραδυ τους εβλεπες ντυμένους και τρομαζες να τους αναγνωρίσεις! Παλι καλα που δεν έπεσε και αλλη πρόταση γαμου γιατι δεν θα το άντεχα! Είχαμε βεβαια κατι φοράδες στο διπλανό τραπεζι που ειχαν χενς πάρτυ αλλα αυτο αντέχεται!

Η ευτυχία δεν κρατάει για πάντα

Με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου τις τελευταίες μέρες θα έλεγε κανείς ότι ή στραβός ειναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω! Και επειδή ο γιαλός είναι βέβαιο οτι δεν είναι στραβός, δια της ατόπου απαγωγής μας μένει, οτι αρμενίζω στραβά. Αφού επέστρεψα από τις διακοπές ανανεωμένη, σίγουρη οτι η ευτυχία μου θα κρατήσει για πάντα, αισιόδοξη ότι μόνο τα καλύτερα με περιμένουν, εξάλλου το είχε πει και η Άση Μπήλιου ότι φέτος είναι η χρονιά μου, ήρθε η κεραμίδα και με βρήκε πάλι στο κεφάλι! Έχω φάει τόσες κεραμίδες τα τελευταία δύο χρόνια που θα περίμενε κανείς οτι τουλάχιστον θα είχα εφοδιαστεί αν μη τι άλλο, με ένα καλό κράνος. Αλλά απεναντίας, ούτε κράνος πήρα, ούτε αποφάσεις για να γλυτώσω την κεφάλα μου. Θέλω να μου πεις, ποια άλλη, με σώας τα φρένας, θα δεχόταν όσα δέχομαι εγώ! Βρίσιμο απο την μάνα του, κρύψιμο απο τους φίλους και γνωστούς, μυστικές συναντήσεις (πριν σπεύσεις να τον δικαιολογήσεις, αν είχες τέτοια πρόθεση, να σου ξεκαθαρίσω ότι μιλάμε για άντρα 35 χρονών, και πριν σπεύσεις να ρωτήσεις, να σου ξεκαθαρίσω επίσης οτι μιλάμε για άντρα 35 χρονών οικονομικά ανεξάρτητο ο οποίος διαμένει στα εξωτερικά). Ποια άλλη θα δεχόταν να πηγαίνει σε γάμους ασυνόδευτος με τον κολλητό του, για τον οποίο γνωρίζει ότι κάνει άσωτο βίο; Ποια άλλη θα δεχόταν να ζει σαν παλλακίδα, και να δέχεται όσα δέχομαι εγω; Ξέρω τι θα μου πεις. Καμία με σώας τα φρένας! Γίνεται αγαπητέ μου, εγώ μια γυναίκα με μπρίο και ταμπεραμέντο, μία γυναίκα ηφαίστειο, φωτιά και λάβα, μπουκιά και συγχώριο να ανέχομαι τέτοιους εξευτελισμούς; Είπαμε τα κάνω όλα για τον έρωτα αλλά αν αυτός ο έρωτας δεν έχει εκτιμήσει το τι εστι διαμάντι (για αυτό και εξάλλου δεν έχει δώσει το διαμάντι) πολύ φοβάμαι ότι ούτε θα εκτιμήσει το διαμάντι (εμένα δηλαδή), πόσο μάλλον να το δώσει. Με αυτά και με αυτά, πάει και η ευτυχία που θα κρατήσει για πάντα, πάει και η αισιοδοξία! Διαψεύστηκε πανηγυρικά για ακόμη μία φορα η Άση Μπήλιου! Και δεν έμεινε πολύς καιρός για να επιβεβαιωθούν οι αστρολογικές της προβλέψεις! Και αν ο φετινός χρόνος ήταν ο καλός μου, δε θέλω να ξέρω πως θα είναι ένας αστρολογικά θεωρητικά άσχημος χρόνος! Υ.Γ: τα κείμενα γράφονται στο κινητό, με παραγράφους, οι οποίες δε ξέρω δια ποιο λόγο δεν εμφανίζονται!

Στην πυρά με τις ξενέρωτες!

Αν με πιάσεις από την μύτη θα σκάσω! Είπαμε να το παίξω κουλ και άνετη αλλά εχει και η αντοχή μου τα όριά της! Τρίτο βράδυ στο ιταλικό νησί και έχει ο αμόρε μίο τα γενέθλια του! Βάζουμε που λες τα ωραία μας, αυτός τα πουκαμισάκια του (πιο ωραίος και από Ιταλό, ναι μην το γελάς καθόλου), εγω τα φορέματα μου (πιο ωραια και απο την Σοφία Λόρεν στα νιάτα της και ας ήταν το μαλλί αφάνα -μην ακούσω κακεντρεχή σχόλια) και ξεκινάμε για την πόλη! Τόσο χαρούμενη ήμουν που θα έβγαζα φτερά να πετάξω! Μην σώσω και χαρώ η γυναίκα, αμέσως θα συμβεί κάτι να μου το χαλάσει! Φτάνουμε που λες στο εστιατόριο, στην κορυφή του λόφου! Η θέα της πόλης πιάτο μπροστά μας! Ο αμόρε να με λούζει στα γλυκόλογα και να εξηρει την ομορφιά μου (στα λεγα εγω οτι ημουν καλυτερη από την Λόρεν, έσπευσες να κοροιδέψεις)! Δεν πρόλαβα να χαρώ τσουπ έρχεται ένα ζευγάρι. Ρώσοι ήταν; Πολωνοί ήταν; Θα σε γελάσω! Καμία σημασία δεν έχει εξάλλου! Και ξεκινά αυτος με την απαίσια γλώσσα να μιλάει και αυτή να τον χαϊδεύει στο μάγουλο! Σημασία δεν έδωσα ιδιαίτερη! Είχε εξάλλου και μένα ο αμόρε τα γενέθλια του! Ξαφνικά βλεπω αυτή να σηκώνεται, αυτόν να την παίρνει αγκαλία με δακρυσμένα μάτια, βλεπω το τριαντάφυλλο παρατημένο στο τραπέζι! Κατάλαβες αγαπημένε αναγνώστη τι έγινε; Έπεσε πρόταση γαμου! Όχι στο δικό μου τραπέζι! Στο διπλανό! Από εκεί και πέρα ότι και να ελεγε ο αμόρε (που πλέον δεν ηταν ο καλυτερος αμόρε, ο διπλανός αμόρε του εβαλε τα γυαλιά) ήταν άνευ σημασίας και ουσίας! Τι θεα της πόλης και ρομαντζάδες μου τσαμπουνάς οταν η άλλη δίπλα φορούσε μονόπετρο! Αυτός το επόμενο μισάωρο σκούπιζε τα δάκρυα απο συγκίνηση (και αυτή δεν έμοιαζε καν της Λόρεν, ναι για τόση αδικία μιλάμε!) και αυτή συνέχισε να τρώει σαν βόδι. Για να καταλάβεις, αυτή δεν πήρε καν ένα τηλεφωνο καπου να το ανακοινώσει, δεν έστειλε καν ένα μήνυμα! Απλά συνέχισε να τρώει (και πρώτο και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο πιάτο) και που και που έριχνε και μια ματια στο μονόπετρο που λαμπύριζε στο δάκτυλο της. Μα πες μου, δεν ειναι αυτό αδικία; Να έπαιρνα εγώ μονόπετρο, μόνο της βασίλισσας Ελίζαμπεθ δε θα έστελνα μήνυμα! Με τούτα και με τα άλλα, προσποιήθηκα πως ξεπέρασα την μούντζα που μου εδωσε η ζωή (για την ακρίβεια ο αμόρε της διπλανής) και απόλαυσα το φαγητό. Αν μη τι άλλο εμας μας έφεραν και μας κέρασαν τιραμισού! Και τι ειναι το μονόπετρο μπροστα στο τιραμισού; Τίποτα! Το δράμα μου βεβαίως δεν ολοκληρώθηκε τόσο εύκολα. Το ίδιο βράδυ και για όλα τα υπόλοιπα βράδια που ακολούθησαν μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές είχαμε γάμους στην πισίνα του ξενοδοχείου η οποία βρισκόταν ακριβώς κάτω απο το δωμάτιο μας. Και έτσι είχα κάθε βράδυ τις νύφες να ανεμίζουν τα νυφικά τους ακριβώς κάτω απο την μύτη μου, να μου το παίζουν όμορφες (και όλοι ξερουμε πόσο άσχημες ειναι οι Ιταλίδες) και να χορεύουν μέχρι το ξημέρωμα! Και είχα και τον άλλο να σφυρίζει αδιάφορα! Έιπαμε να το παίξουμε άνετες αλλά μην μου τρίβεις τα μονόπετρα και τις νύφες στα μούτρα! Στην πυρά όλα τα μονόπετρα! Να καούν τα νυφικά!

Αχαριστία παντού!

Ειμαι με ενα αντρα που αν εξαιρέσουμε οτι ζει μακρυα μου αρα λογικά ειτε πρεπει να τρωω το κέρατο της ζωης μου ή να του λειπω φρικτά, κατα τα αλλα τα εχει ολα ή σχεδον όλα τελοσπαντων! Πλησιάζουν τα γενεθλιά του και δεν έχω ιδεα τι να πάρω! Παπούτσι αν πάρω δε θα εχει τοπο να το βαλει! Θα χρειαστει να πετάξει το ολοκαίνουργιο ζευγάρι Prada που αγόρασε πέρσι και δεν το εχει φορέσει ακομη γιατι εχει ακομη αφόρητα ζευγαρια απο τρια χρονια πριν. Ρούχο αν παρω θα χαθεί στην ντουλάπα στοιβαγμένο με ολα τα υπόλοιπα αφόρητα ρουχα που ειναι ολα μάρκες και το δικο μου δε θα κλασει μια διπλα στο boss και το D&G! Αντιλαμβανεσαι αγαπητή/έ μου οτι την γκαρνταρόμπα του τη ζηλεύει και ο Κλούνεϊ, αν και μεταξυ μας υπαρχουν κομμάτια που χρειάζονται αμεσα να δωρίστουν! Δεν ειμαι σιγουρη βέβαια ποσο θα εκτιμηθεί το φλοραλ υποκαμισο απο τον άπορο άνεργο νεο που ψάχνει να βρει δουλεια. Καποια κομμάτια καλυτερα να πεταχτούν! Θα μπορουσα να επαιρνα κατι σε ηλεκτρονικά αλλα και αυτη η επιλογη απορρίπτεται ασυζητητί. Τα εχει ολα και συμφέρει! Με αυτα και με αυτα αντιλαμβανεσαι οτι δεν μένουν επιλογες για την αγορά του δώρου παρα μονο δυο! Η μια αφορα την οργάνωση ενός ταξιδιού, αλλα καθότι θέλουμε να ειναι και εκπληξη δυσκολο να προγραμματιστεί. Πολυ φοβαμαι δε, οτι με το βαρυφορτωμένο προγραμμα που εχει θα καταλήξω να πηγαίνω μονη μου! Οχι οτι με χαλάει! Αρα βασικα αναγκαστικά μενει μονο μια επιλογη που εσυ ξερεις οτι θα πιεστώ πολυ να την πραγματοποιήσω. Θα πρεπει να βαλω μπρος για παιδι! Αντιλαμβανεσαι βεβαίως οτι δεν τρελαίνομαι με την ιδεα αλλα τι να κανω η γυναίκα! Αφου μονο αυτο λείπει απο την ζωη του, και οταν αγαπας γίνεσαι θυσία! Ετσι πρεπει να ειναι η αγαπη αγαπητέ μου! Ανιδιοτελής και άδολη! Μονο με την προοπτική ενός παιδιού ο αλλος βεβαια ειναι ικανός να τηρήσει αποχη (απο μενα, γιατι με αλλες δεν ξερουμε τι κανει καθότι και σχεση εξ' αποστάσεως!)! Τι να πεις! Να γίνεσαι εσυ θυσία και ο αλλος να αρνείται την θυσία σου! Αχαριστία παντου! Υ. Γ: εγω για δωρο εκτος απο το παιδι θα εκτιμούσα και ενα υπολογιστη να μην χρειαζεται να αναρτώ χωρις τόνους δημοσιεύσεις τις οποιες γράφω στο κινητο! Θα ημουν ευγνώμων! Εγω ομως σε αντίθεση με αλλους, αχάριστη δεν ειμαι!

Τα νεύρα τσατάλια

Ταξιδεύοντας από της κεντρικάς Ευρώπας με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, πίσω μου κάθεται ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 που την καταβρίσκει να κλωτσάει το κάθισμα μου και να με ταρακουνάει ολόκληρη. Μπροστά μου κάθεται μία μάνα με δυο παιδάκια. Ένα βρέφος και ένα κοριτσάκι γυρω στα 5 που παίζει στο κινητό πολεμικά παιχνίδια με την μουσική στην διαπασών. Στο μεταξύ το οκτάχρονο κορίτσι στο πίσω κάθισμα ουρλιάζει κλαίγοντας και η μάνα της χάσκει βλέποντας την περιήγηση στα νησιά στις οθόνες του αεροπλάνου. Στην ιδια γραμμή με μενα κάθεται μια κυρία πρώτης τάξεως με το σκυλάκι της. Δεν εχει σταματήσει να γαβγίζει λεπτό! Στις μπροστινές διπλανές θέσεις το παιδί μια οικογένειας απο Ασία μεριά σπαράζει στο κλάμα. Θα αφήσω ασχολίαστη την παρέα νεανίδων και νεαρών που νομίζει πως βρίσκεται σε πενταήμερη εκδρομή με το σχολείο! Εγώ κυρία, με την μάσκαρα στο βλέφαρο και το μαλλι σινιαρισμένο προσπαθώ να διαβάσω το βιβλίο μου. Το κεφάλι μου έχει γινει καζάνι από το πρώτο κιόλας μισάωρο και διερωτούμαι αν είμαι υπερβολική, αν συμπεριφέρομαι σαν γεροντοκόρη ή αν όλα όσα βιώνω είναι της φαντασίας μου. Αν είχα αλεξίπτωτο θα άνοιγα την πόρτα και θα πηδούσα. Η νεαρά στο πίσω κάθισμα μόλις έφαγε την παρατήρηση της, δεν φάνηκε πάντως να πτοείται! Ένα ντεπόν και γρήγορα! Κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα και των γύρω μου! ΥΓ 1: Η κυρία έβγαλε το σκυλί από το κλουβί, αυτό έγλειψε τα πόδια του κυρίου και ούτε γάτα ούτε ζημιά! Τουλάχιστον για ένα δεκάλεπτο σταμάτησε να γαυγίζει σαν λυσσασμένο! Έμεινε να χαμηλωθεί ο ήχος του κινητού, να κοιμηθεί η πίσω μου, η μπροστά μου, η παρέα νεανίδων και όλο το αεροπλάνο μπας και καταφέρω και διαβάσω το βιβλίο μου. ΥΓ 2: Το σινιαρισμένο μου μαλλί εχει σηκωστεί ίσια πάνω που τα νεύρα μου!

Επιστροφή!

Επέστρεψα! Δριμύτερη ή όχι θα δείξει! Μα πόσο μου έλειψε το γράψιμο! Όχι ότι σταμάτησα να γράφω. Απλά σταμάτησα να τα μοιράζομαι. Και όταν σταματήσεις να τα μοιράζεσαι τι νόημα έχει η ζωή; Ότι και να σου πω για τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου, από τότε δηλαδή που σταμάτησα να σου γράφω είναι λίγο! Πάντως για όσους ξεροστάλιαζαν πάνω από τον υπολογιστή για να μάθουν αν έγινα μάνα, να σου πω, ότι μάνα δεν έγινα. Όπως το κόβω μπορεί να μην γίνω και ποτέ εκτός και αν καταλήξω σε δότη σπέρματος. Όλως παραδόξως πάντως, έχω χαλαρώσει ανέλπιστα πολύ με το θέμα. Τη ζωή πρέπει να την απολαμβάνεις όπως έρχεται και να την ζεις. Με τα πάνω της, με τα κάτω της. Σε γενικές γραμμές να σου πω ότι χώρισα, δέχθηκα πρόταση γάμου με δακτυλίδι και άνθη (με αυτή την σειρά), την οποία απέρριψα, ερωτεύτηκα, ταλαιπωρήθηκα, ταξίδεψα, άλλαξα αφεντικό, έτρεξα σε ημιμαραθώνιο. Στον ημιμαραθώνιο να σε ενημερώσω ότι μάλλον τερμάτισα τελευταία. Πάντως όταν γύριζα το κεφάλι να δω αν με ακολουθούσε κανείς, δεν έβλεπα κανένα. Τερμάτισα όμως, με χειροκροτήματα γονέων, αδερφής, ανιψιών και λοιπών φίλων οι οποίοι με υποδέχθηκαν στον τερματισμό με δάκρυα στα μάτια. Ούτε ολυμπιονίκης δεν βίωσε τέτοιες συγκινήσεις! Πληροφοριακά να σου πω, ότι η απόρριψη της πρότασης ήταν ίσως μία εκ των χειρότερων ημερών της ζωής μου, γιατί ήρθε από ένα άτομο που εξακολουθώ να έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Έχασα έτσι ίσως την μοναδική ευκαιρία να ντυθώ νύφη με πέπλα, άμαξες και τα συναφή. Αλλά δεν βαριέσαι, ίσως να έρθει στα βαθιά γεράματα η πρόταση και να ντυθώ και εγώ νύφη, ας είναι και με το πι. Η Άρση Μπίλιου είχε πει ότι το 2016 είναι η χρονιά μου. Μέχρι στιγμής όμως δεν έχω δει κάτι τόσο ξεχωριστό που να την δικαιώνει. Είχε πει ότι ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, πράγμα αδιαμφισβήτητο, και φέτος όλα τα καλά του κόσμου θα έρθουν να μας βρουν. Δεν ξέρω ποιο αστρολογικό χάρτη έβλεπε όταν τα έλεγε αυτά, σίγουρα πάντως δεν ήταν τον δικό μου. Εις αναμονή λοιπόν των καλύτερων. Δεν μας μπήκε καλά το 2016, τουλάχιστον ας μας βγει στα καλύτερά μας. Καλό καλοκαίρι και πολλά γουρουνιάσματα!