Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Τρυπημένα λάστιχα και ο κύριος Φ

Ένα βράδυ, πριν ένα χρόνο και βάλε έμεινα από λάστιχο σε κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας. Είχα την εντύπωση ότι διένυσα και κανά χιλιόμετρο μέχρι να το πάρω είδηση. Βέβαια ένας συνάδελφος την επόμενη μέρα, ισχυρίστηκε ότι το λάστιχο μου ήταν τρυπημένο από το πρωί. Χαμπάρι δεν πήρα!

Σταμάτησα που λες, καταμεσής του δρόμου, και κουνιστή και λυγιστή, με τα τακούνια μου και τα κατακόκκινα κραγιόν μου, άνοιξα το καπό του αυτοκινήτου έβγαλα την ρακέτα του τένις, την τσάντα θαλάσσης, μία σακούλα με ρούχα ανακύκλωσης, το κράνος του ποδηλάτου, ένα ζευγάρι παπούτσια που είχα για ώρα ανάγκης, ένα ζευγάρι γάντια, αφαίρεσα το χαλάκι, τα εναπόθεσα όλα στο οδόστρωμα και έβγαλα το έξτρα λάστιχο μαζί με όλα τα συμπράγκαλα που χρειάζονται για την αλλαγή λαστίχου. Μην με ρωτήσεις τις ονομασίες των συμπράγκαλων. Δεν τις ξέρω και δεν χρειάζεται να τις μάθω. Αφού εξέτασα ένα ένα τα εργαλεία και δεν ήξερα τι μπαίνει που, και τι κάνει τι, και αφού είδα και απόειδα και δουλειά δεν γινόταν, κάλεσα την οδική βοήθεια. Στο μεταξύ είχε σταματήσει ένας νεαρός να προσφέρει χέρι βοηθείας αλλά μέχρι να σηκώσει τα μανίκια έφτασε η οδική βοήθεια. Στο πιτς φυτίλι το λάστιχο αλλάχτηκε και ο κυριούλης μου είπε να το πάρω για επιδιόρθωση για να έχω πάντα ένα έξτρα στο αμάξι.

Πήγα λοιπόν την επόμενη μέρα στο μπαμπά του άντρα της αδερφής μου  και το άφησα. Ο σκοπός ήταν ότι θα παιρνούσα μία από τις επόμενες μέρες για να παραλάβω το νέο λάστιχο, ώστε να έχω πάντα ένα έξτρα λάστιχο στο αμάξι, όπως εξάλλου υπέδειξε ο κυριούλης, ο μπαμπάς μου, ο γαμπρός μου και ο μπαμπάς του γαμπρού μου (κύριος Φ). Επίσης θα έπαιρνα και εκείνο το σιδερένιο καπάκι που μπαίνει πάνω από τον τροχό, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει. Όπως και να'χει ο σκοπός δεν επιτεύχθηκε. Δεν πήγα ποτές!

Με τούτα και με τ' άλλα πέρασαν 15 μήνες.  Μέχρι που προχθές, κυριακάτικα, μου τρύπησε ξανά το λάστιχο. Και δεν είχα έξτρα για να αλλαχθεί. Κάλεσα τον γαμπρό μου, ο οποίος με την σειρά του κάλεσε τον κύριο Φ, με κάλεσε ο γαμπρός μου πίσω, κάλεσα την οδική βοήθεια και κάλεσα ξανά γαμπρό και κύριο Φ διά ενημέρωση. Ήρθε η οδική βοήθεια, σκαρφάλωσα με τα χίλια ζόρια στο φορτηγό, στρογγυλόκατσα στην θέση του συνοδηγού και οδήγησα τον νέο κυριούλη στον χώρο που μου υπέδειξε ο κύριος Φ. Εκεί με περίμενε ο κύριος Φ με ένα νέο αμάξι, το οποίο μου παραχώρησε, για να περάσω την μέρα μου και την επομένη, μέχρι να επιδιορθωθεί το δικό μου αμάξι .

Μπήκαμε στο νέο αμάξι και ο κύριος Φ μου είπε ότι το αμάξι που μου δίνει είναι πολύ καλό. Καλύτερα, θα ήταν όπως μου είπε, να μην κατεβάσω το παράθυρο του οδηγού γιατί ήταν χαλασμένο και δεν θα μπορούσα να το ανεβάσω. Μου είπε επίσης ότι μπορεί να έχει δυσκολία να ξεκινήσει η μηχανή αλλά αν χρειαστεί μπορώ να πατώ ένα κουμπάκι και θα ξεκινούσε ευκολότερα. Ο συμπλέκτης είχε λίγο πρόβλημα και το τιμόνι έτριζε. Επίσης το ράδιο δεν δούλευε και η πόρτα όταν την άνοιγα είχα μία φοβία ότι θα μου μείνει στο χέρι. Αυτά δεν μου τα είπε ο κύριος Φ τα διαπίστωσα μόνη μου. Επίσης όλοι όσοι με είδαν να κυκλοφορώ με το κόκκινο προ εικοσαετίας αμάξι, θα πρόσεξαν ότι χρειαζόταν ένα γερό βαψιματάκι ενώ σίγουρα θα κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας, μην φύγει κανάς προφυλακτήρας καταμεσής του δρόμου. Ο κύριος Φ όμως μου είπε ότι το αμάξι είναι πολύ καλό. Όπως και να 'χει εγώ περιόρισα την χρήση του στο ελάχιστο, φοβούμενη μην προκαλέσω κανά ατύχημα και κληθώ να αποκαταστήσω τις ζημιές της λιμουζίνας. Θα χρειάζονταν τουλάχιστον πέντε μισθοί δια την επιδιόρθωση της τζάγκουαρ.

Το αμάξι μου φτιάχτηκε, πλύθηκε και φαίνεται ωσάν καινούριο χάρη στον κύριο Φ ο οποίος σήμερα, πήρε τηλέφωνο τον γαμπρό μου και του είπε ότι έχει ένα πολύ καλό παιδί να μου γνωρίσει. Ο γαμπρός μου έκρινε ότι το πολύ καλό παιδί είναι φλούλης και απέρριψε την πρόταση. Ο κύριος Φ όμως έχει τα μάτια του ανοικτά και είμαι βέβαιη ότι θα επανέλθει με νέες ενδιαφέρουσες προτάσεις.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Πίσω στη δευτέρα λυκείου

Και ενώ παντού διαβάζω για βαφτίσεις, γάμους, γεννητούρια και γλέντια (όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά), άσε με και εμένα αγαπητέ μου αναγνώστη να σου γράψω τα δικά μου νέα που ουδεμία σχέση έχουν με τα προαναφερθέντα. Κάποιες φορές διερωτούμαι εάν εγώ η ίδια έχω οποιανδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.

Αλλάξαν οι ώρες του μαθήματος μπαλέτου. Καθότι όλες γεροντομπαλαρίνες, της μίας αργούσε το meeting να τελιώσει, της άλλης αρρώσταινε το παιδί, κατέληγα να κάνω μάθημα μόνη. Πριβέ μάθημα δηλαδίς! Εμένα καθόλου δεν με χαλούσε, αν και ομολογουμένως τα γέλια που κάνουμε παρέα οι γεροντομπαλαρίνες, μόνη μου δεν τα κάνω! Το μάθημα όταν το κάνω μόνη μου είναι υψηλότερου επιπέδου, είναι λες και φοιτώ στο  Royal Academy of Dance! Δεν είμαστε και τίποτις τυχαίες! 

Όπως και να'χει, η δασκάλα θεώρησε σωστό να αλλάξει τις ώρες μας μπας και βολευτούμε όλες. Βέβαια, οι νέες καθορισμένες ώρες,  μου δυσκολεύουν τις βραδινές εξόδους, αλλά τουλάχιστον οι συμμαθήτριες, προλαβαίνουν να σχολάσουν, να διαβάσουν στα παιδιά τους, να τα κάνουν μπάνιο κτλ προτού επωμιστεί και ο πατέρας ένα πολύ μικρό μερίδιο ευθύνης σε σχέση με αυτό που του αναλογεί. (Θα σου γράψω άλλη φορά για το τι γίνεται στα παιδικά πάρτυ που παρευρίσκομαι. Kαθότι δεν έχω παιδί να τρέχω απο πίσω, παρατηρώ τους μπαμπάδες. Οι μπαμπάδες απολαμβάνουν την μπύρα τους, κύριοι με κάππα κεφαλαίο, ενώ οι μαμάδες, τρέχουν να ταΐσουν, να χωρίσουν τα παιδιά που τσακώνονται, να παίξουν μαζί τους και τα συναφή. Δούλες δηλαδίς με δέλτα κεφαλαίο! Οκ, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ακριβώς πρόκειται διά εξαιρέσεις).

Στο θέμα μας. Άλλαξαν οι ώρες του μαθήματος. Το ένα εκ των δύο εβδομαδιαίων μαθημάτων συμπτύχθηκε με το μάθημα των δεκάχρονων κοριτσιών που παρακαλούθησα χθες. Είναι αντερστέιτμεντ να σου πω ότι ένιωθα σαν την μούγια μέσα στο γάλα! Έρχονται τα κορίτσια, με τα άσπρα καλτσά τους και τα κορμάκια τους, με μαζεμένα τα μαλλιά ωσάν σωστές μπαλαρίνες, και στέκομαι και εγώ, με τα κολάν και τα κωλά να κρέμονται, στη γραμμή μαζί τους. Έζησα πολύ σουρεάλ καταστάσεις που όταν τις σκέφτομαι γελώ μόνη μου. Με φαντάζεσαι τώρα εμένα δύο μέτρα γυναίκα (λίγο πάνω από ενάμιση για την ακρίβεια αλλα ποιος μετράει) να στέκομαι με τα δεκάχρονα και να προσπαθώ να ακολουθήσω το μάθημα; Να συγχίζω πόδια, χέρια, να μην ξέρω που πάει τι και γενικά να τρέχω να τις προλάβω. Τα κορίτσια κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να περισώσουν την χαμένη μου αξιοπρέπεια! Αλλά ο πεσμένος κώλος, η κοιλιά που εξείχε, το ασυντόνιστο κορμί μου και γενικότερα η ασουλουπωσύνη μου δεν άφησαν πολλά περιθώρια ανάκαμψης.

Προς το τέλος του μαθήματος, ένα εκ των κοριτσιών με ρωτάει:
"Εσύ είσαι δεκαέξι χρονών;"
Και απαντάω:
"Ναι, πηγαίνω στη δευτέρα λυκείου".

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Κάτι ψήνεται


Κάλεσα φίλους για φαγητό πρόσφατα. Όταν μένεις μόνος σου, δεν είναι τόσο εύκολο να  ετοιμάζεις τραπέζι. Πόσο μάλλον για δέκα άτομα! Δεν έχεις ένα άνθρωπο βρε αδερφέ, να στείλεις στο σουπερμάρκετ. Δεν έχεις ένα άνθρωπο να σου ανεβάσει τα ψώνια από το αυτοκίνητο στο διαμέρισμα (και δεν μιλάμε φυσικά για τρεις τσάντες!), να σου κουβαλήσει το νερό, να σου αλλάξει την λάμπα του διαδρόμου που έχει καεί (πάνω από εξάμηνο). Όλα τα κάνεις μόνη. Και το καθάρισμα, και το μαγείρεμα, και το καθάρισμα πάλι, και το κουβάλημα. Όλα.

Το δύσκολο είναι όταν ξεκινούν να καταφτάνουν οι καλεσμένοι. Είσαι μόνη σαν το λεμόνι. Ως σωστή οικοδέσποινα τους ρωτάς τι θέλουν να πιούν, ενώ παράλληλα βγάζεις τα φαγητά από το φούρνο, τελιώνεις τον πουρέ, πλένεις τα ταψιά και τις κατσαρόλες, (γιατί είναι και open plan ο χώρος), βάζεις τα λάδια, ξύδια, βαλσάμικα στις σαλάτες και όλα αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσεις στο δωδεκάποντο και να είσαι άνετη και όλο χάρη.

Και εκεί που νομίζεις πως το είχες, πως πήγαν όλα τέλεια και πήρες το απόλυτο δεκάρι, μετά από δυο βδομάδες σε ρωτάει ένας φίλος πως πήγε το δείπνο. Είχα λοιπόν την φαιενή ιδέα και ζήτησα από τους καλεσμένους, ετεροχρονισμένα, να με βαθμολογήσουν. Και άκουσα να μου δίνουν από 7 μέχρι 9 με το 7,5 να υπερισχύει. Νιώθω όπως τους εκάστοτε οικοδεσπότες στο "Κάτι ψήνεται" που όταν τους ρωτάνε πόσα βάζουν στον εαυτό τους βάζουν από 9 μέχρι 10 ενώ οι φιλοξενούμενοι, τους στολίζουν με πεντάρια αβέρτα. Έχω προοπτικές είπαν, για αυτό και έδωσαν χαμηλότερες βαθμολογίες είπαν, αλλά για την φιλοξενία και την ισορροπία στο δωδεκάποντο, παίρνω δέκα. Είπαν.

 Όπως και να έχει, αξίζει να μαγειρεύεις για φίλους.  Μπορεί να σου βγαίνει ο πισινός, μπορεί να καταλήγεις να πηγαίνεις στο σουπερμάρκετ με αλευρωμένη φόρμα και σοκολάτα στα μαλλιά γιατί σου τέλιωσε το αλεύρι, ή κάτι ξέχασες, ή γιατί δεν υπολόγισες σωστά τα υλικά σου, αλλά είναι μεγάλη χαρά να έχεις κόσμο στο σπίτι. Ομολογουμένως δεν το κάνω συχνά και θα έπρεπε. Κάπως νιώθω πως ανοίγω την καρδιά μου και δείχνω στους καλεσμένους μου ότι τους έχω μέσα μου.

Υ.Γ: Μα να βγάζω μέσο όρο 7,8; Θα σου πω το μενού και κρίνε και εσύ. Έκανα τρεις σαλάτες, κάρρυ κοτόπουλο, πικάντικο αρνί κότσι (συνταγή Άκη), πάπια με πορτοκάλι, κανελόνια, πουρέ και για γλυκά είχα πορτοκαλόπιττα, σοκολατίνα με μύρτιλα και φρουτοσαλάτα. Θα μου βάλω δέκα και άστους άλλους να λένε :)
Δήλωσε και εσύ συμμετοχή και έλα να σου μαγερέψω!