Όταν ήρθε στο σινεμά αυτή η ταινία, ήθελα πολύ να την δω. Μετά έμαθα ότι το τέλος δεν είναι ευχάριστο και την προσπέρασα. Για να καταλάβεις ούτε το trailer δεν είδα. Στριφογυρνούσε όμως στο μυαλό μου συνέχεια. Θέλω ή δε θέλω τελικά να την δω; Ψες είπα, ας πάει το παλιάμπελο, ας ρίξουμε το κλαματάκι μας Σαββατοβραδιάτικα και την είδα.
Η ταινία είναι σχεδόν εθιστική. Παρόλο που δεν έχω κλαψει πότε ξανά τόσο πολύ σε μία ταινία, εντούτοις θα την ξανάβλεπα. Για να δω πάλι το βλέμμα του όταν την κοιτάζει, για να δω το χαμόγελό της όταν τον κοιτάζει, για να δω ξανά την σκηνή που χορεύουν στον γάμο της πρώην του, αυτός στο καροτσάκι και αυτή στα γόνατά του. Για να πλαντάξω ξανά στο κλάμα στη σκηνή που της ανακοινώνει την απόφασή του για ευθανασία. Να καταλάβεις αγαπητέ/ή μου, τόσο πολύ με επηρέασε αυτή η ταινιά, που σχεδόν μία μέρα μετά, εξακολουθώ να νιώθω μέσα μου θλίψη. Λες και ότι έγινε στην ταινία, συνέβηκε σε μένα.
Ήθελα το τέλος να είναι διαφορετικό. Ήθελα αυτός για χάρη του έρωτα να αλλάξει την απόφασή του. Γιατί μου αρέσει οι ταινίες να έχουν ευχάριστο τέλος, και δεν θέλω το τέλος τους ούτε να με προβληματίζει ούτε να με θλίβει. Ναι είμαι τόσο πεζή. Και στη ζωή εξάλλου αυτό θέλω. Μπορεί να είμαι τόσο πεζή ή τόσο αθεράπευτα ρομαντική.
Άσε με τώρα λίγο να πολυλογίσω γιατί μετά το ψεσινό βαλάντωμα το έχω ανάγκη.
Είναι πολύ κρίμα που αυτός αποφάσισε τελικά να προχωρήσει με την ευθανασία. Σκέφτομαι εάν θα επέλεγα το ίδιο. Ένας δυνατός έρωτας σε αλλάζει. Πως επιλέγεις να μην τον ζήσεις;
Τις φορές που αγάπησα πολύ, και δεν ειναι πολλές, περνούσε από το μυαλό μου η σκέψη εάν συνέβαινε ένα γεγονός μη αναστρέψιμο στον άλλο, εάν θα είχα την δυναμη να έμενα. Η απάντηση ερχόταν σχεδόν αυτόματα. Δεν θα είχα την δύναμη να έφευγα, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς την παρουσία του. Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ/ή μου, ταυτίστηκα πλήρως με την Κλαρκ. Που βρίσκεις την ψυχική δύναμη να είσαι δίπλα στον άνθρωπο που σε έκανε να αλλάξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ζωή, την στιγμή που βάζει συνειδητά τέρμα στη ζωή του;
Είμαι ένα χάλι μαύρο. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ ενώπιον τέτοιων ψευτοδιλημμάτων, όπως "Να δω αυτή την ταινία που θα με κάνει να πλαντάξω στο κλάμα ή να δω το Sex and the City 2;", θύμισε με τι έπαθα στο "Me before you". Πολύ ωραία ταινία, ίσως από τις ωραιότερες που έχω δει, αλλά εντάξει, μου χάλασε όλη τη διάθεση του Σαββατοκύριακου που είχε ξεκινήσει τόσο όμορφα.
ΥΓ: Ούτε ο Θοδωρής Κουτσογιανόπουλος να ήμουν. Τέτοιες κριτικές ταινιών και τέτοιες βαθυστόχαστες αναλύσεις σπανίζουν. Εύγε μου!
