Τρυπημένα λάστιχα και ο κύριος Φ

Ένα βράδυ, πριν ένα χρόνο και βάλε έμεινα από λάστιχο σε κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας. Είχα την εντύπωση ότι διένυσα και κανά χιλιόμετρο μέχρι να το πάρω είδηση. Βέβαια ένας συνάδελφος την επόμενη μέρα, ισχυρίστηκε ότι το λάστιχο μου ήταν τρυπημένο από το πρωί. Χαμπάρι δεν πήρα!

Σταμάτησα που λες, καταμεσής του δρόμου, και κουνιστή και λυγιστή, με τα τακούνια μου και τα κατακόκκινα κραγιόν μου, άνοιξα το καπό του αυτοκινήτου έβγαλα την ρακέτα του τένις, την τσάντα θαλάσσης, μία σακούλα με ρούχα ανακύκλωσης, το κράνος του ποδηλάτου, ένα ζευγάρι παπούτσια που είχα για ώρα ανάγκης, ένα ζευγάρι γάντια, αφαίρεσα το χαλάκι, τα εναπόθεσα όλα στο οδόστρωμα και έβγαλα το έξτρα λάστιχο μαζί με όλα τα συμπράγκαλα που χρειάζονται για την αλλαγή λαστίχου. Μην με ρωτήσεις τις ονομασίες των συμπράγκαλων. Δεν τις ξέρω και δεν χρειάζεται να τις μάθω. Αφού εξέτασα ένα ένα τα εργαλεία και δεν ήξερα τι μπαίνει που, και τι κάνει τι, και αφού είδα και απόειδα και δουλειά δεν γινόταν, κάλεσα την οδική βοήθεια. Στο μεταξύ είχε σταματήσει ένας νεαρός να προσφέρει χέρι βοηθείας αλλά μέχρι να σηκώσει τα μανίκια έφτασε η οδική βοήθεια. Στο πιτς φυτίλι το λάστιχο αλλάχτηκε και ο κυριούλης μου είπε να το πάρω για επιδιόρθωση για να έχω πάντα ένα έξτρα στο αμάξι.

Πήγα λοιπόν την επόμενη μέρα στο μπαμπά του άντρα της αδερφής μου  και το άφησα. Ο σκοπός ήταν ότι θα παιρνούσα μία από τις επόμενες μέρες για να παραλάβω το νέο λάστιχο, ώστε να έχω πάντα ένα έξτρα λάστιχο στο αμάξι, όπως εξάλλου υπέδειξε ο κυριούλης, ο μπαμπάς μου, ο γαμπρός μου και ο μπαμπάς του γαμπρού μου (κύριος Φ). Επίσης θα έπαιρνα και εκείνο το σιδερένιο καπάκι που μπαίνει πάνω από τον τροχό, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει. Όπως και να'χει ο σκοπός δεν επιτεύχθηκε. Δεν πήγα ποτές!

Με τούτα και με τ' άλλα πέρασαν 15 μήνες.  Μέχρι που προχθές, κυριακάτικα, μου τρύπησε ξανά το λάστιχο. Και δεν είχα έξτρα για να αλλαχθεί. Κάλεσα τον γαμπρό μου, ο οποίος με την σειρά του κάλεσε τον κύριο Φ, με κάλεσε ο γαμπρός μου πίσω, κάλεσα την οδική βοήθεια και κάλεσα ξανά γαμπρό και κύριο Φ διά ενημέρωση. Ήρθε η οδική βοήθεια, σκαρφάλωσα με τα χίλια ζόρια στο φορτηγό, στρογγυλόκατσα στην θέση του συνοδηγού και οδήγησα τον νέο κυριούλη στον χώρο που μου υπέδειξε ο κύριος Φ. Εκεί με περίμενε ο κύριος Φ με ένα νέο αμάξι, το οποίο μου παραχώρησε, για να περάσω την μέρα μου και την επομένη, μέχρι να επιδιορθωθεί το δικό μου αμάξι .

Μπήκαμε στο νέο αμάξι και ο κύριος Φ μου είπε ότι το αμάξι που μου δίνει είναι πολύ καλό. Καλύτερα, θα ήταν όπως μου είπε, να μην κατεβάσω το παράθυρο του οδηγού γιατί ήταν χαλασμένο και δεν θα μπορούσα να το ανεβάσω. Μου είπε επίσης ότι μπορεί να έχει δυσκολία να ξεκινήσει η μηχανή αλλά αν χρειαστεί μπορώ να πατώ ένα κουμπάκι και θα ξεκινούσε ευκολότερα. Ο συμπλέκτης είχε λίγο πρόβλημα και το τιμόνι έτριζε. Επίσης το ράδιο δεν δούλευε και η πόρτα όταν την άνοιγα είχα μία φοβία ότι θα μου μείνει στο χέρι. Αυτά δεν μου τα είπε ο κύριος Φ τα διαπίστωσα μόνη μου. Επίσης όλοι όσοι με είδαν να κυκλοφορώ με το κόκκινο προ εικοσαετίας αμάξι, θα πρόσεξαν ότι χρειαζόταν ένα γερό βαψιματάκι ενώ σίγουρα θα κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας, μην φύγει κανάς προφυλακτήρας καταμεσής του δρόμου. Ο κύριος Φ όμως μου είπε ότι το αμάξι είναι πολύ καλό. Όπως και να 'χει εγώ περιόρισα την χρήση του στο ελάχιστο, φοβούμενη μην προκαλέσω κανά ατύχημα και κληθώ να αποκαταστήσω τις ζημιές της λιμουζίνας. Θα χρειάζονταν τουλάχιστον πέντε μισθοί δια την επιδιόρθωση της τζάγκουαρ.

Το αμάξι μου φτιάχτηκε, πλύθηκε και φαίνεται ωσάν καινούριο χάρη στον κύριο Φ ο οποίος σήμερα, πήρε τηλέφωνο τον γαμπρό μου και του είπε ότι έχει ένα πολύ καλό παιδί να μου γνωρίσει. Ο γαμπρός μου έκρινε ότι το πολύ καλό παιδί είναι φλούλης και απέρριψε την πρόταση. Ο κύριος Φ όμως έχει τα μάτια του ανοικτά και είμαι βέβαιη ότι θα επανέλθει με νέες ενδιαφέρουσες προτάσεις.

Πίσω στη δευτέρα λυκείου

Και ενώ παντού διαβάζω για βαφτίσεις, γάμους, γεννητούρια και γλέντια (όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά), άσε με και εμένα αγαπητέ μου αναγνώστη να σου γράψω τα δικά μου νέα που ουδεμία σχέση έχουν με τα προαναφερθέντα. Κάποιες φορές διερωτούμαι εάν εγώ η ίδια έχω οποιανδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.

Αλλάξαν οι ώρες του μαθήματος μπαλέτου. Καθότι όλες γεροντομπαλαρίνες, της μίας αργούσε το meeting να τελιώσει, της άλλης αρρώσταινε το παιδί, κατέληγα να κάνω μάθημα μόνη. Πριβέ μάθημα δηλαδίς! Εμένα καθόλου δεν με χαλούσε, αν και ομολογουμένως τα γέλια που κάνουμε παρέα οι γεροντομπαλαρίνες, μόνη μου δεν τα κάνω! Το μάθημα όταν το κάνω μόνη μου είναι υψηλότερου επιπέδου, είναι λες και φοιτώ στο  Royal Academy of Dance! Δεν είμαστε και τίποτις τυχαίες! 

Όπως και να'χει, η δασκάλα θεώρησε σωστό να αλλάξει τις ώρες μας μπας και βολευτούμε όλες. Βέβαια, οι νέες καθορισμένες ώρες,  μου δυσκολεύουν τις βραδινές εξόδους, αλλά τουλάχιστον οι συμμαθήτριες, προλαβαίνουν να σχολάσουν, να διαβάσουν στα παιδιά τους, να τα κάνουν μπάνιο κτλ προτού επωμιστεί και ο πατέρας ένα πολύ μικρό μερίδιο ευθύνης σε σχέση με αυτό που του αναλογεί. (Θα σου γράψω άλλη φορά για το τι γίνεται στα παιδικά πάρτυ που παρευρίσκομαι. Kαθότι δεν έχω παιδί να τρέχω απο πίσω, παρατηρώ τους μπαμπάδες. Οι μπαμπάδες απολαμβάνουν την μπύρα τους, κύριοι με κάππα κεφαλαίο, ενώ οι μαμάδες, τρέχουν να ταΐσουν, να χωρίσουν τα παιδιά που τσακώνονται, να παίξουν μαζί τους και τα συναφή. Δούλες δηλαδίς με δέλτα κεφαλαίο! Οκ, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ακριβώς πρόκειται διά εξαιρέσεις).

Στο θέμα μας. Άλλαξαν οι ώρες του μαθήματος. Το ένα εκ των δύο εβδομαδιαίων μαθημάτων συμπτύχθηκε με το μάθημα των δεκάχρονων κοριτσιών που παρακαλούθησα χθες. Είναι αντερστέιτμεντ να σου πω ότι ένιωθα σαν την μούγια μέσα στο γάλα! Έρχονται τα κορίτσια, με τα άσπρα καλτσά τους και τα κορμάκια τους, με μαζεμένα τα μαλλιά ωσάν σωστές μπαλαρίνες, και στέκομαι και εγώ, με τα κολάν και τα κωλά να κρέμονται, στη γραμμή μαζί τους. Έζησα πολύ σουρεάλ καταστάσεις που όταν τις σκέφτομαι γελώ μόνη μου. Με φαντάζεσαι τώρα εμένα δύο μέτρα γυναίκα (λίγο πάνω από ενάμιση για την ακρίβεια αλλα ποιος μετράει) να στέκομαι με τα δεκάχρονα και να προσπαθώ να ακολουθήσω το μάθημα; Να συγχίζω πόδια, χέρια, να μην ξέρω που πάει τι και γενικά να τρέχω να τις προλάβω. Τα κορίτσια κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να περισώσουν την χαμένη μου αξιοπρέπεια! Αλλά ο πεσμένος κώλος, η κοιλιά που εξείχε, το ασυντόνιστο κορμί μου και γενικότερα η ασουλουπωσύνη μου δεν άφησαν πολλά περιθώρια ανάκαμψης.

Προς το τέλος του μαθήματος, ένα εκ των κοριτσιών με ρωτάει:
"Εσύ είσαι δεκαέξι χρονών;"
Και απαντάω:
"Ναι, πηγαίνω στη δευτέρα λυκείου".

Κάτι ψήνεται

Κάλεσα φίλους για φαγητό πρόσφατα. Όταν μένεις μόνος σου, δεν είναι τόσο εύκολο να  ετοιμάζεις τραπέζι. Πόσο μάλλον για δέκα άτομα! Δεν έχεις ένα άνθρωπο βρε αδερφέ, να στείλεις στο σουπερμάρκετ. Δεν έχεις ένα άνθρωπο να σου ανεβάσει τα ψώνια από το αυτοκίνητο στο διαμέρισμα (και δεν μιλάμε φυσικά για τρεις τσάντες!), να σου κουβαλήσει το νερό, να σου αλλάξει την λάμπα του διαδρόμου που έχει καεί (πάνω από εξάμηνο). Όλα τα κάνεις μόνη. Και το καθάρισμα, και το μαγείρεμα, και το καθάρισμα πάλι, και το κουβάλημα. Όλα.

Το δύσκολο είναι όταν ξεκινούν να καταφτάνουν οι καλεσμένοι. Είσαι μόνη σαν το λεμόνι. Ως σωστή οικοδέσποινα τους ρωτάς τι θέλουν να πιούν, ενώ παράλληλα βγάζεις τα φαγητά από το φούρνο, τελιώνεις τον πουρέ, πλένεις τα ταψιά και τις κατσαρόλες, (γιατί είναι και open plan ο χώρος), βάζεις τα λάδια, ξύδια, βαλσάμικα στις σαλάτες και όλα αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσεις στο δωδεκάποντο και να είσαι άνετη και όλο χάρη.

Και εκεί που νομίζεις πως το είχες, πως πήγαν όλα τέλεια και πήρες το απόλυτο δεκάρι, μετά από δυο βδομάδες σε ρωτάει ένας φίλος πως πήγε το δείπνο. Είχα λοιπόν την φαιενή ιδέα και ζήτησα από τους καλεσμένους, ετεροχρονισμένα, να με βαθμολογήσουν. Και άκουσα να μου δίνουν από 7 μέχρι 9 με το 7,5 να υπερισχύει. Νιώθω όπως τους εκάστοτε οικοδεσπότες στο "Κάτι ψήνεται" που όταν τους ρωτάνε πόσα βάζουν στον εαυτό τους βάζουν από 9 μέχρι 10 ενώ οι φιλοξενούμενοι, τους στολίζουν με πεντάρια αβέρτα. Έχω προοπτικές είπαν, για αυτό και έδωσαν χαμηλότερες βαθμολογίες είπαν, αλλά για την φιλοξενία και την ισορροπία στο δωδεκάποντο, παίρνω δέκα. Είπαν.

 Όπως και να έχει, αξίζει να μαγειρεύεις για φίλους.  Μπορεί να σου βγαίνει ο πισινός, μπορεί να καταλήγεις να πηγαίνεις στο σουπερμάρκετ με αλευρωμένη φόρμα και σοκολάτα στα μαλλιά γιατί σου τέλιωσε το αλεύρι, ή κάτι ξέχασες, ή γιατί δεν υπολόγισες σωστά τα υλικά σου, αλλά είναι μεγάλη χαρά να έχεις κόσμο στο σπίτι. Ομολογουμένως δεν το κάνω συχνά και θα έπρεπε. Κάπως νιώθω πως ανοίγω την καρδιά μου και δείχνω στους καλεσμένους μου ότι τους έχω μέσα μου.

Υ.Γ: Μα να βγάζω μέσο όρο 7,8; Θα σου πω το μενού και κρίνε και εσύ. Έκανα τρεις σαλάτες, κάρρυ κοτόπουλο, πικάντικο αρνί κότσι (συνταγή Άκη), πάπια με πορτοκάλι, κανελόνια, πουρέ και για γλυκά είχα πορτοκαλόπιττα, σοκολατίνα με μύρτιλα και φρουτοσαλάτα. Θα μου βάλω δέκα και άστους άλλους να λένε :)
Δήλωσε και εσύ συμμετοχή και έλα να σου μαγερέψω!

Να αγαπάς!

Η τελευταία μέρα στη δουλειά για το έτος 2016. Ένα έτος που με ταλαιπώρησε πολύ και ας έλεγε η Άση Μπήλιου ότι το έτος τούτο θα μας έφερνε όλα τα καλά του κόσμου. Δεν πάνε να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και τα άστρα, έχω πλέον συμβιβαστεί με την τύχη μου. Και αφού έχω συμβιβαστεί και την αποδέχτηκα, την κοροϊδεύω στα μούτρα. Δεν περιμένω ούτε να φορέσω νυφικό, εξάλλου οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό, και εγώ ως γνωστόν μόνο μεγάλους έρωτες ζω, άσε που στην ηλικία μου μάλλον είναι tres banal να εμφανιστώ με νυφικό τούρτα. Δεν περιμένω ούτε ότι θα συμβεί κάτι τόσο κοσμοϊστορικό που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μου, δεν περιμένω ούτε ότι θα γίνω μάνα. Πάνε και τα νυφικά και οι άμαξες και οι πρίγκιπες. Μπορεί να αφήσω πίσω μου το νυφικό και την άμαξα, αλλά το όνειρο του πρίγκιπα δεν το αφήνω και ας μου λένε όλοι να συμβιβαστώ. Δεν θα συμβιβαστώ κύριος. Μπορεί να έπεσα, να κτύπησα, να καταφατσελώθηκα, αλλά μετά από όσα έχω περάσει δεν είμαι διατεθειμένη να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από τον πρίγκιπα. Αυτόν ντε με το άσπρο άλογο, που ανοίγει πόρτες, που σε κοιτάζει στα μάτια και βλέπεις όλο τον κόσμο σε αυτά. Αιώνια ονειροπαρμένη.

Περίμενα ότι το 2016 θα τέλιωνε με αλλαγές στη ζωή μου. Αλλά τελικά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να τελιώνει με αλλαγές μέσα μας. Και εγώ αυτό νιώθω. Έχω αλλάξει μέσα μου. Είμαι τόσο ήρεμη όσο νομίζω δεν υπήρξα ποτέ. Χαίρομαι τη ζωή μου, την οικογένεια, τους φίλους μου και νιώθω μέσα μου αγάπη. Νιώθω πως βελτιώνομαι με μικρά, σχεδόν παιδικά βήματα, αλλά κάτι είναι και αυτό.

Το έτος που μας μπαίνει, θα ζω. Θα χαίρομαι. Θα αγαπώ. Θα τολμώ. Θα ταξιδεύω με το κορμί και το μυαλό. Δε θέλω τίποτα παρά μόνο να νιώθω αγάπη και να έχουν υγεία όλοι όσοι αγαπώ. Και για σένα αγαπητέ μου το ίδιο εύχομαι. Να είσαι ευτυχισμένος και να έχεις πάντα την καρδιά (και το στομάχι) σου γεμάτα.

Υ.Γ: Λες το 2017 να είναι η χρονιά μου; Ανυπομονώ!

Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας

Δε ξέρω τι στον κόρακα συμβαίνει, αλλά όλοι οι γείτονες μου έχουν οικιακές βοηθούς. Το πρωί του Σαββάτου, τινάζουμε όλες τα χαλιά στα μπαλκόνια μας, σφουγγαρίζουμε τις βεράντες και καλημεριζόμαστε. Αυτές μάλλον μαζεύονται και πίνουν το καφεδάκι τους κάποια πρωινά που παίρνουν και το σκύλο βόλτα στην γειτονιά. Εμένα όμως δεν με έχουν καλέσει ποτέ. Και ας τις χαιρετώ κάθε πρωί φεύγοντας για τη δουλειά. Εννοείται πως ούτε οι αφεντικίνες τους έχουν ποτέ εκδηλώσει ενδιαφέρον να με γνωρίσουν καλύτερα. Με σνομπάρουν από παντού. Σκέφτομαι όταν τελιώσουμε τις δουλειές μας το επόμενο Σάββατο, να τις καλέσω για brunch. Όχι τις αφεντικίνες. Τις οικιακές βοηθούς. Με αυτές άλλωστε καλημεριζόμεθα.

Οι γείτονες του απέναντι διαμερίσματος, είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι το οποίο κάθε Σάββατο στις 8 το πρωί επισκέπτονται παιδιά, εγγόνια και σία. Έτσι έχουμε όλη η πολυκατοικία εγερτήριο. Η αδερφή της απέναντι γειτόνισσας, μένει στο τέλος του διαδρόμου του ίδιου ορόφου. Εννοείται πως οι πόρτες των διαμερισμάτων και των δύο είναι μονίμως ανοικτές τα Σαββατοκύριακα και έτσι ακούς τα εγγόνια να τρέχουν από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, τις γιαγιάδες να συνεννοούνται φωνάζοντας η μία στην άλλη και επιπλέον μυρίζει όλη η πολυκατοικία από τηγανιτά ψάρια μέχρι κεφτέδες και κοτόπουλα ψητά. Το περπάτημα δεν το έχουν μάλλον ακουστά, ούτε γνωρίζουν τι σημαίνουν οι ώρες κοινής ησυχίας. Εννοείται πως δε γνωρίζουν ούτε και για την ελληνική/κυπριακή φιλοξενία. Αφού τον κάνεις που τον κάνεις τον κεφτέ με ανοικτή την πόρτα και βρωμίζεις όλη την πολυκατοικία, ετοίμασε ένα έξτρα πιάτο και για την γειτόνισσά σου την οποία ξυπνάς από τα χαράματα.

Ο ηλικιωμένος κύριος του απέναντι διαμερίσματος, φαίνεται να μοιάζει με ένα συμπαθητικό γεροντάκι. Τις προάλλες φεύγοντας για την δουλειά στις 7.30 το πρωί τον είδα με τις πυτζάμες να περπατά με τις παντοφλίτσες του καταμεσής του δρόμου. Πριν δύο Σαββατοκύριακα, επέστρεψα από βραδυνή έξοδο και τον άκουσα να πηγαινοέρχεται στο σπίτι μιλώντας μόνος τους. Ανησύχησα. Κακολογούσε τη γυναίκα του. Ενίοτε τον ακούω να της φωνάζει. Διερωτούμαι εάν την κακοποιούσε όταν ήταν νεότερος.

Η αδερφή της απέναντι, κυρίως τα καλοκαίρια, κρεμανταλίζεται από το μπαλκόνι της, για να ελέγξει ποιος έρχεται και ποιος βγαίνει από την πολυκατοικία. Είναι σε θέση, είμαι βέβαιη, να σου πει όλα τα κουτσομπολιά της γειτονιάς. Στις αρχές, η λεγάμενη, όπως μου είπε η γειτόνισσα του κάτω διαμερίσματος,  μαγείρευε και έπαιρνε ταπεράκι στον άντρα της. Με κάνει να διερωτούμαι εάν ήθελε ανταλλάγματα. Εμένα ας πούμε γιατί δεν μου έφερε ποτές;

Με τους γείτονες του κάτω διαμερίσματος, δεν έχω πλέον πολλά πάρε δώσε. Είναι τα ξαδέρφια του λιονταριού και δεν λέει. Μικρός που είναι ο κόσμος. Το λιοντάρι πάντως δεν τον έχω πετύχει ποτές. Ευτυχώς.

Για τους από πάνω δεν έχω ιδιαίτερη άποψη. Ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα ανταλλάζουμε όταν συναντηθούμε στο ασανσέρ.

Όλοι οι γείτονες πάντως της πολυκατοικίας, έχουν δει το βρακί μου στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Το είχα απλώσει στην απλώστρα, αυτό πέταξε σαν αερόστατο και προσγειώθηκε στην είσοδο του πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Εννοείται πως δεν κατέβηκα να το πάρω. Το απαρνήθηκα! Δεν ήταν καν από τα καλά μου τα βρακιά. Κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν το βρακί της γριάς απέναντι.

Επίσης έχω την εντύπωση πως έχουν δει όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας, τον "εσωτερικό" μου κόσμο. Μία φορά το καλοκαίρι, πολύ αργά το βράδυ, ασούτιενη, με ένα σορτσάκι που μετά βίας έκρυβε τον πισινό μου, με το μαλλί αφάνα, γέριμη και καταϊδρωμένη (αλλά αυτό ήταν το λιγότερο) κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας να αφήσω τα σκουπίδια. Ήμουν πολύ βιαστική. Δεν έπρεπε επουδενί να με δει κανείς σε αυτή την κατάσταση. Και όμως με είδε όλη η γειτονιά. Εκείνη την ώρα έτυχε να επιστρέφουν οι γείτονες του κάτω διαμερίσματος, με την μικρή τους κόρη από βραδυνή έξοδο. Εκείνη την ώρα επέστρεφε και ο γείτονας του πάνω διαμερίσματος με την σύζυγό του και εκείνη την ώρα έμπαιναν στην πολυκατοικία φίλοι της γειτόνισσας του πάνω διαμερίσματος. Και όλοι είχαν όρεξη για κουβέντα. Εγώ είχα διπλώσει τα χέρια στο στήθος αφού πρώτα είχα κατεβάσει το σορτσάκι που όσο και να το τραβούσα δεν μάκραινε, και ευελπιστούσα ότι όλα τα βλέμματα θα έπεφταν στην κόρη του γείτονα. Είμαι βέβαιη όμως πως όλοι είδαν τον "εσωτερικό" μου κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο που είμαι ελεύθερη! Γαμείν δε μέλλων βλέψον εις τους γείτονας. Δηλαδή, όταν πρόκειται να παντρευτείς, ρώτα τους γείτονές της. Και προφανώς οι γείτονες ερωτήθηκαν και αποφάνθηκαν από τον τρόπο ενδυμασίας μου ότι δεν είμαι η καλύτερη επιλογή. Και άμαν σου βγει το όνομα άντε να το περισώσεις!

Κρίμα μπαλαρίνα!

Πολύ πριν θελήσω να γίνω παρουσιάστρια ειδήσεων, κάπου εκεί στα δέκα, ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Όταν κατάλαβα ότι να είσαι παρουσιάστρια ειδήσεων δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο (νόου οφένς κ. Κενεβέζου μου), επανήλθε το όνειρο της μπαλαρίνας. Το ότι βέβαια δεν παρακολουθούσα μαθήματα μπαλέτου ήταν άνευ σημασίας. Τα μεσημέρια των Σαββατοκύριακων, όταν οι γονείς μου έπαιρναν την σιέστα τους  (έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον) με την πόρτα κλειδωμένη, στοίβαζα όλα τα έπιπλα του σαλονιού σε μια γωνιά και έκανα τα σπαγγάτα μου στον αέρα, τις υποτιθέμενες πιρουέτες μου και γενικώς επιδιδόμουν σε χορευτικές κινήσεις σαν μία κανονική πρίμα μπαλαρίνα. Βεβαίως ντυνόμουν και ως μία, γιατί το άουτφιτ είναι το ήμισυ του παντός.

 Μαθήματα μπαλέτου έκανα ελάχιστα στα δέκα μου, με μία στριμμένη δασκάλα που μου κατέστρεψε το όνειρο. Έκτοτε μου έμεινε απωθημένο. Βεβαίως, και να παραστώ στα όσκαρ με υπερπαργωγή τουαλέτα είναι απωθημένο. Υπάρχουν, όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ μου, απωθημένα και απωθημένα. Κάποια είναι πέρα για πέρα υλοποιήσιμα. Όπως για παράδειγμα να γίνω μία πρίμα μπαλαρίνα. Μπορεί να είμαι 35 χρονών, να έπιασα δηλαδή την κατηφόρα των σαράντα, μπορεί κάποιες φορές να μένω στο κρεβάτι από λουμπάγκο, αλλά εάν έχω ελπίδες ακόμη, έστω και τώρα, να υποστηρίξω το κορμάκι με την τουτού και το καλτσόν, δεν θα εγκαταλείψω το όνειρο.

Εδώ και τρεις μήνες κάνω μπαλέτο. Ναι αγαπητέ μου. Είμαι μπαλαρίνα. Και μην ακούσω κουβέντα. Κάνω μπαλέτο άρα είμαι μπαλαρίνα. Του χρόνου θα ανεβάσουμε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Θα σε καλέσω. Να έρθεις με την ανθοδέσμη ανα χείρας και εκεί στην σκηνή, εκεί όπου όλο χάρη θα υποκλίνομαι στο κοινό μου, θέλω να έρθεις να με συγχαρείς. Γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα να κάνεις σπαγγάτα στα 35 σου, δεν είναι εύκολο να κάνεις πιρουέτες χωρίς να πέφτεις στο πάτωμα και γενικώς δεν είναι εύκολο τελοσπάντων να είσαι μπαλαρίνα. Μπορεί να μην κατέκτησα πλήρως το όνειρο, μπορεί να μην καταλήξω ποτέ στα μπαλέτα Μπολσόι αλλά σημασία έχει που είμαι πλέον μπαλαρίνα. Σημασία έχει που νιώθω καρδιά μου να φτερουγίζει σε κάθε μάθημα μπαλέτου. Ακόμη δεν έχω φορέσει το κορμάκι με το καλτσόν, δεν αρμόζει και στην ηλικία μου βέβαια, πόσο μάλλον στον κρεμασμένο κώλο μου, αλλά μόλις αυτός (ο κώλος) γίνει σφριγηλός, μπορεί να με δεις να περπατώ καταμεσής και της Μακαρίου.

Εντομεταξύ στα μαθήματα του μπαλέτου κάθε φορά που με βλέπω στον καθρέφτη μου θυμιζω αυτό:

Μία δηλαδή κρίμα μπαλαρίνα!

#MeBeforeYou

Όταν ήρθε στο σινεμά αυτή η ταινία, ήθελα πολύ να την δω. Μετά έμαθα ότι το τέλος δεν είναι ευχάριστο και την προσπέρασα. Για να καταλάβεις ούτε το trailer δεν είδα. Στριφογυρνούσε όμως στο μυαλό μου συνέχεια. Θέλω ή δε θέλω τελικά να την δω; Ψες είπα, ας πάει το παλιάμπελο, ας ρίξουμε το κλαματάκι μας Σαββατοβραδιάτικα και την είδα. Η ταινία είναι σχεδόν εθιστική. Παρόλο που δεν έχω κλαψει πότε ξανά τόσο πολύ σε μία ταινία, εντούτοις θα την ξανάβλεπα. Για να δω πάλι το βλέμμα του όταν την κοιτάζει, για να δω το χαμόγελό της όταν τον κοιτάζει, για να δω ξανά την σκηνή που χορεύουν στον γάμο της πρώην του, αυτός στο καροτσάκι και αυτή στα γόνατά του. Για να πλαντάξω ξανά στο κλάμα στη σκηνή που της ανακοινώνει την απόφασή του για ευθανασία. Να καταλάβεις αγαπητέ/ή μου, τόσο πολύ με επηρέασε αυτή η ταινιά, που σχεδόν μία μέρα μετά, εξακολουθώ να νιώθω μέσα μου θλίψη. Λες και ότι έγινε στην ταινία, συνέβηκε σε μένα. Ήθελα το τέλος να είναι διαφορετικό. Ήθελα αυτός για χάρη του έρωτα να αλλάξει την απόφασή του. Γιατί μου αρέσει οι ταινίες να έχουν ευχάριστο τέλος, και δεν θέλω το τέλος τους ούτε να με προβληματίζει ούτε να με θλίβει. Ναι είμαι τόσο πεζή. Και στη ζωή εξάλλου αυτό θέλω. Μπορεί να είμαι τόσο πεζή ή τόσο αθεράπευτα ρομαντική. Άσε με τώρα λίγο να πολυλογίσω γιατί μετά το ψεσινό βαλάντωμα το έχω ανάγκη. Είναι πολύ κρίμα που αυτός αποφάσισε τελικά να προχωρήσει με την ευθανασία. Σκέφτομαι εάν θα επέλεγα το ίδιο. Ένας δυνατός έρωτας σε αλλάζει. Πως επιλέγεις να μην τον ζήσεις; Τις φορές που αγάπησα πολύ, και δεν ειναι πολλές, περνούσε από το μυαλό μου η σκέψη εάν συνέβαινε ένα γεγονός μη αναστρέψιμο στον άλλο, εάν θα είχα την δυναμη να έμενα. Η απάντηση ερχόταν σχεδόν αυτόματα. Δεν θα είχα την δύναμη να έφευγα, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς την παρουσία του. Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ/ή μου, ταυτίστηκα πλήρως με την Κλαρκ. Που βρίσκεις την ψυχική δύναμη να είσαι δίπλα στον άνθρωπο που σε έκανε να αλλάξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ζωή, την στιγμή που βάζει συνειδητά τέρμα στη ζωή του; Είμαι ένα χάλι μαύρο. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ ενώπιον τέτοιων ψευτοδιλημμάτων, όπως "Να δω αυτή την ταινία που θα με κάνει να πλαντάξω στο κλάμα ή να δω το Sex and the City 2;", θύμισε με τι έπαθα στο "Me before you". Πολύ ωραία ταινία, ίσως από τις ωραιότερες που έχω δει, αλλά εντάξει, μου χάλασε όλη τη διάθεση του Σαββατοκύριακου που είχε ξεκινήσει τόσο όμορφα. ΥΓ: Ούτε ο Θοδωρής Κουτσογιανόπουλος να ήμουν. Τέτοιες κριτικές ταινιών και τέτοιες βαθυστόχαστες αναλύσεις σπανίζουν. Εύγε μου!